竹上斑斑泪,重华去不还。鸣条何处是,肠断九嶷山。
碧云团盖凝瑶光,龙汉五气浮苍苍。绛宫参差十二级,鹤背高寒露华湿。
白榆历历东井傍,帝子夜织天文章。河西牵牛不服箱,灵鹊影断秋无梁。
一水盈盈河汉长,白河云片龙鳞光。六符夜明七斗芒,天门无阶不可度。
梦蹋玉虹朝紫皇,三更露落黄姑渚。鸾背吹笙载秦女,东方神人呼赤龙,彷佛觚棱绛霞曙。
岂是人间不可居,飞身自跨玉蟾蜍。祗缘天上无离别,织女牵牛莫笑渠。
杏花初开红满城,我眠僧房闻雨声。侵朝急起看晴艳,对房两株令眼明。
还宜夜坐了馀兴,静免蜂蝶来纷争。嫣然红粉本富贵,更借月馀添妍清。
青蘋流水未足拟,金莲影度双娉婷。庭空月悄花不语,但觉风过微香生。
老僧看惯不为意,却爱小纸燕脂萦。高斋素壁可长有,不由零落愁人情。
耕父尔何神,常游清冷渊。
宙穷亦如此,丰山无岁年。
九钟知霜鸣,感应出自然。
兹理讵可测,何有于圣贤。
王郎身如椰子大,胸蟠万卷犹能载。少年著足名利场,归来卜筑红尘外。
太虚为室月为烛,四海诸公常所会。穷阎陋室天下贵,驽奴丰车多覆败。
坐收浮念得此生,如鍊真金岂常坏。是中本自无亏成,坏与不坏亦何在。
请君直下赋一言,要识所存当默解。
慈恩题墨七彫年,霰雪相逢倦客天。
男子诣曹羞会课,秃瓮无版欲归田。
爻占后笑馀艰象,书入穷愁有剩篇。
闻道汉家求失职,可能梁甲信灰然。
我生百无味,忘怀欲捐书。翛然谢糟粕,傲睨万物初。
平生蠹鱼间,习气未尽袪。朝来览千古,似历仙公壶。
权舆自四目,雨粟号灵魖。天球周序陈,科斗鲁壁馀。
切玉有至理,范金足良模。彭亨屹汉鼎,璀璨罗商瑚。
初疑鸟遗迹,忽若龟负图。典刑尚可见,聊用举一隅。
翻思杨子云,语默与道俱。岂无载酒人,相对时轩渠。
奇字决鱼鲁,微言折甄舒。譬彼学耕稼,当从老长沮。
滕侯饱今古,禀秀连青徐。三年考聚讼,坐判墨与儒。
入眼烂珩玦,搜奇到黄虞。端令宇宙中,俯仰纵所如。
我欲发其秘,联诗惭贯珠。何殊穰田祝,豚蹄操酒盂。
柳动晴风拂路尘,年年宫阙锁浓春。
一从翠辇无巡幸,老却蛾眉几许人。
风吹柳带摇晴绿,蝶绕花枝恋暖香。
多把芳菲泛春酒,直教愁色对愁肠。
放翁去作水中仙,有子生平在眼前。
钟爱甚于贤伯仲,传家仍自好诗篇。
肯为筦库官无小,会复公侯泽更绵。
我亦与君非久别,秋来须上浙西船。