腻茧裁邛部,苍崖映越溪。
展时云冉冉,呵久露凄凄。
平滑逾鹅素,精钢类褭蹄。
轻于汉宫縠,碧似夏王圭。
钿轴聊闲卷,银鉤且醉题。
即时封密诏,别有武都泥。
空山旧种江南春,含烟照雪疑幽人。幽人自看种梅趣,醉拥琼树歌香巾。
去年随春过江北,十里春风杏花白。北人不惯种梅花,失笑南人惟看雪。
梅南仙梅真绝奇,傅岩骨相吴门姿。上书未可挂冠去,要见著子和羹时。
看山殊慰十年盟,隐计犹怜尚未成。到日云霞如有意,归时猿鹤岂无情。
丹崖翠壁皆留咏,瑶草琪花半识名。此去清凉应笑我,劳劳城市欲何营。
蜻蜓斜日立帘钩,燕子新晴语柁楼。熠熠晚花随意得,茫茫春水此生浮。
无官可缓三人带,有子能胜十具牛。老大拂衣归去好,莼鲈何必待清秋。
随州大洪山作人李遥,杀人亡命。逾(yú)年,至秭(zǐ)归,因出市,见鬻(yù)柱杖者,等闲以数十钱买之。是时,秭归适又有邑民为人所杀,求贼甚急。民之子见遥所操杖,识之,曰:“此吾父杖也。”遂以告官司。吏执遥验之,果邑(yì)民之杖也。榜掠备至。遥实买杖,而鬻杖者已不见,卒未有以自明。有司诘(jié)其行止来历,势不可隐,乃通随州,而大洪杀人之罪遂败。市人千万而遥适值之,因缘及其隐匿(nì),此亦事之可怪者。
随州大洪山镇有个叫李遥的人,他杀了人后就逃亡外地。过了一年,李遥来到秭归,在城中的集市上,他看到有个在出售拐杖的人,因为价钱便宜,就用几十枚铜钱买了下来。这时秭归城中恰好又有一个村民被人所杀,官府正在急于抓捕凶手。被害人的儿子在街上看见李遥,识出了拐杖,说:“这是我父亲的拐杖。”于是就向衙门报了案。衙役们把李遥逮住,经验证,果然是被害人的拐杖,一切拷打的手段都用尽了。李遥确实是买的拐杖,然而卖拐杖的人已不见了,李瑶无法还给自己清白。官府于是又对李遥进行审问,问李遥是哪里人,李遥知道无法隐瞒,就说出自己的真实住址。秭归县衙与随州地方官府取得联系后,得知此人就是大洪山杀人潜逃的嫌犯,于是大洪山杀人案告破。最终不知道那个卖拐杖的人是谁。集市上的人千千万万,而李遥恰巧遇到卖拐杖的人,就此牵连到他的过去导致隐情败露,这一件事也真的蹊跷啊。
随州:地名,在今山西介休县东。逾年:第二年。秭归:地名,在今湖北省西部。至:到。数:几。是:这。适:正好,恰好。为:被。验:检验。榜掠备至:受尽拷打。实:确实通:押送到。败:败露。怪:对..........感到奇怪。
干戈场是太平基,休把英雄较是非。
试问长空风与月,周秦汉魏不曾知。
江皋杜蘅绿,芳草日迟迟。桧楫今何去,星郎出守时。彤襜问风俗,明主寄惸嫠。令下不徒尔,人和当在兹。昔年经此地,微月有佳期。洞口桂花白,岩前春草滋。素沙静津濑,青壁带川坻。野鹤每孤立,林鼯常昼悲。
君侯坐问所从谁,极口惟谈顺子奇。
可叹今人多不让,始知无择解称师。
缶击何分秦胜负,璧还不是赵存亡。
最怜恃勇偏轻举,直挟君王冒虎狼。
冈头老桧不记年,古父约以千龄传。
高枝凌兢倚北斗,低枝犹藏万岁烟。
蟠根直与地争固,不许蚓穴通黄泉。
阴森古怪神物附,雨晦每见蛟龙骞。
贤哉乐天真逸者,手植苍桧今宛然。
元和元丰五十纪,婆娑下委才及肩。
信此千龄尚虚云,几见海变丘陵迁。
乃知不为斤斧夭,不在涧底与山巅。