三节还乡兮挂锦衣,碧天朗朗兮爱日晖。
功成道上兮列旌旗,父老远来兮相追随。
家山乡眷兮会时稀,今朝设宴兮觥散飞。
斗牛无孛兮民无欺,吴越一王兮驷马归。
苦蓼满汀花映窗,蜀山飞过雁双双。
豆棚欹侧侵书架,梧叶颠狂扑酒缸。
松带飞雪暮,檐支落日闲。重岩看不厌,绝胜五台山。
满地落花铺绣。春色著人如酒。晓莺窗外啼杨柳。愁不奈、两眉频皱。关山杳。音尘悄。那堪是、昔年时候。盟言辜负知多少。对好景、顿成消瘦。
翳翳翠微暮,采蕨人未还。我马嘶忽惊,虎迹空连山。
谁能绝恐惧,余亦趋禅关。借问持篚人,信往遭祸艰,潜身度密箐,趋避力孔殚。
馁腹藉少充,纵死辞羸孱。偷生豺狼窟,人命轻豆箪。
念之迫中肠,吏责何由宽。老僧供薄粥,挥退不拟餐。
忍饥度深夕,庶以齐恫瘝。穴鼠号顾我,余粮亦奚干。
恻怛吾同人,不言心已酸。四邻寂鸡犬,闇室候夜阑。
明晨忍遽出,菜色吾重看。
金川万骑蹴烟尘,叩马难将大义陈。妻女一时同殉节,君臣千古有完人。
魂归罗刹江声壮,碑照秦淮血影新。咫尺孝陵松柏路,夜深风雨走青磷。
身不作村农,不知村农苦。今夏苦淋漓,秋来仍多雨。
万顷与千畴,茫茫无片土。始尚望开晴,新秧还可补。
何期白露降,旭日犹未睹。农户最关心,妇子愁无语。
征赋虽初完,衣食出何所。离乱痛相遭,正宜舒民力。
天道竟无知,饥馑生不测。拯济乏良方,中心常戚戚。
叹息诗初成,寒虫鸣四壁。
零落嗟残命,萧条托胜因。方烧三界火,遽洗六情尘。
隔岭天花发,凌空月殿新。谁令乡国梦,终此学分身。
阳栈接高天,白云山下看。
花落雨余雨,风吹寒食寒。
纵目黄山外,停骖紫汉间。
斜阳过广惠,始觉有人寰。
云作袈裟方石僧,岩前独立几经春。
有人若问西来意,默默无言总是真。