老来生计君看取,白日游行夜醉吟。陶令有田唯种黍,
邓家无子不留金。人间荣耀因缘浅,林下幽闲气味深。
烦虑渐消虚白长,一年心胜一年心。
我有白头戒,闻于韩侍郎。老多忧活计,病更恋班行。
矍铄夸身健,周遮说话长。不知吾免否,两鬓已成霜。
惊传白马度关来,大法东流亦快哉。剖出微尘凭慧力,插将茎草仗雄才。
竿头但进看飞凤,麈尾时挥起怒雷。沟壑馀生吾自分,双眸何意独君开。
赤子半入井,宁无恻隐心。急走掣其足,啼号嗄以喑。
其亲即偕来,翕然集四邻,将谓相谢不世恩。忿呼恚诘渠何人,令我儿哭声酸辛。
中心自誓救颠坠,孰顾若辈怨且嗔,君子谋道不谋身。
滂沱一雨洗清秋,千里郊原旱气收。
急遣奚奴洗觥盏,醒心亭上看溪流。
长乐宫连上苑春,玉楼金殿(diàn)艳歌新。
君门一入无由出,唯有宫莺(yīng)得见人。
长乐宫与后花园正是春意盎然,嵌玉的楼台与镶金的宫殿每日都有新的赋艳词的曲。
宫女歌姬只要一进入皇帝的宫门便不能再出来,宫中也就只有黄莺儿能够出外见人了。
长乐宫:西汉高帝时,就秦兴乐宫改建而成。為西汉主要宫殿之一。
宫莺:即宫中的“黄鹂”。
卯饮缘佳节,昌阳荐一卮。儿咨射团事,妻诵赐衣诗。
懒检三闾传,争缠五綵丝。平生几端午,随分作儿嬉。
州县才难适,云山道欲穷。揣摩惭黠吏,栖隐谢愚公。
长年赋子虚,狗监绝同里。
杯水聊自酬,博此一笑喜。
副墨粲我前,顿使百废起。
朱弦渺遗音,慎勿娱欲欲耳。
论交傥自今,相从期暮齿。
何处少人事,西山旧草堂。晒书秋日晚,洗药石泉香。
浚岭有朝雨,北窗生夜凉。从劳问归路,峰叠绕家乡。