隐隐轻雷动水西,水东残日抱晴霓。女墙倒飐红旗影,农屋斜连绿稻畦。
张相池台烟漠漠,闵公祠墓草萋萋。回舟不尽登临感,却棹凉风过别溪。
捲幔星河近,严城钟漏迟。
飞虫集暗牖,栖鹊忌明枝。
弱柳兼风困,高花战露危。
回肠正无赖,仍此卧遥帷。
迟旭收天宇,层阴糅雪英。
傍階聊积玉,妆树旋消琼。
越驿兼梅坠,章台代絮萦。
风回飞自急,池暖白犹轻。
晓溜承隅滴,寒澌逼沼生。
持杯一相劳,膏脉趁春耕。
春过湘江渡,真观八景图。
云藏岳麓寺,江入洞庭湖。
晴日花争发,丰年酒易沽。
长水十万户,游女似京都。
东郊怅望惜春归,颇觉年来万事非。不奈离愁须觅酒,得闻歌响却沾衣。
蜜蜂捕蕊穿花去,巢燕寻泥拍水飞。物态风光能几许,老无忧患世人稀。
野衲还山去,深居第几重。遥知岩石侧,犹有汉唐松。
施食下林雀,安禅护洞龙。寄言诸老宿,春晓待飞筇。
独望寒山山欲颓,城头暮角一声催。乡心片片随云去,只恐西风吹又回。
河东止一家,夫妇俱老瘦。膝下无儿孙,篱外无鸡狗。
我来度木桥,疾走出门候。麦饭杂菜羹,呼佛不离口。
欲雪城西尝对饮,旧游新岁感峥嵘。平生已畏论怀抱,湖海何缘识姓名?
入寺看江孤阁冷,烹鱼炊稻暮钟晴。与君晚遇良非浅,小待梅梢好月生。
检点平生空自奇,渐成灰烬欲何施。送春可得回三舍,积恨应须塞两仪。
来日尘劳殊未息,馀年心病总难医。江南是我销魂地,忍泪看天到几时?