立身本疏慢,罢官实所宜。追思十年往,犹是归来迟。
聊租二顷田,以为三径资。故人有裘羊,旦夕与娱嬉。
即看花满园,但要酒盈卮。高歌任性情,放言罕文辞。
邈与世相绝,俯仰复何为。
种瓜东门外,种豆南山下。遗荣等粪土,屏迹在田野。
自昔有达士,而我非作者。偃息任疏顽,得性非虚假。
不觉岁月迁,青春复徂夏。是时农务忙,尽日宾明寡。
新竹带可围,青荷手堪把。于焉以永日,冲襟一潇洒。
仙踪久矣闭禅关,忽遇高人唤得还。
创就琳宫依岌页,移来真像带斓斑。
路通远浦重重水,楼倚长松面面山。
酌我一杯如有意,坐令衰脸变朱颜。
农人辛苦绿苗齐,正爱梅天水满堤(dī)。
知汝(rǔ)使车行意速,但令骢(cōng)马著鄣(zhāng)泥。
尽管今天下着雨,农民喜欢这样的梅水天气,这样麦苗长得好,水塘里储满了水。
知道你疾驰赶路,但要把马鞯安好以防泥巴沾身。
梅天:即黄梅天,指春夏之交江淮流域梅子黄熟时期阴雨连绵的天气。
使车:奉使外出的车。行意速:打算疾驰赶路。骢:一作“骏”。著:同“着”。鄣泥:即马鞯,一种丝织物之类做成的马具,垫在马鞍下,两旁下垂,用以挡泥。
天时人事催寒景,坐啸行吟到夕晖。锦树高原去鸟疾,苍苔小径行人稀。
牧儿谷口驱牛入,猎伴沙头得雁归。双户畏人时独掩,寸心回首愿多违。
麦卧黄云垄,秧分绿锦畦。犬来迎客路,鸟去背人啼。
虺虺饥雷吼,昏昏醉缬迷。只疑尘土涴,独自照清溪。
断堑疏新碧,长林惊远扬。鱼跳蒲叶偃,鹊起树头昂。
觅句投诗社,逃禅入醉乡。梦回残酒里,月可一庭方。
日暖泥融燕子飞,海棠深浅注胭脂。
一杯社日治聋酒,报答春光烂漫时。
二十七年成抵用,半供忙走半闲过。
挑灯又守今番岁,对酒愁听去日歌。
平世及知更事少,穷身惟恐受恩多。
尽情试检床头历,奈尔匆匆此夜何。
孔巢父,竹溪流。
竹溪之水可饮牛,胡为去干肉食谋?孔巢父,盍归来?河
北虎幸毙,河中虎方威。
孔巢父,不归去。
十年东海迷烟雾,钓竿空负珊瑚树。