菱歌歇晚凉,桂楫隐回塘。珠佩双皋冷,罗裙十里香。
锦书随绮翼,持报邵陵王。
戚里盛豪华,联翩赴狭斜。宝阑围斗鸭,金瓦掷鸣蛙。
归骑春城晚,风吹满路花。
无柰旅怀多,村酤引睡魔。醒醒不成寐,枫叶助吟哦。
亭亭碧山椒,依约凝黛立。
何年荡子妇,登此望行役。
君行断音信,妾恨无终极。
坚城不磨灭,化作山上石。
烟悲复云惨,仿佛见精魄。
野花徒自好,江月为谁白。
亦知江南与江北,红楼无处无倾国。
妾身为石良不惜,君心为石那可得。
窗声呼梦断,灯影尚微茫。
忽扫蚊专夜,从知雨献凉。
佳眠嗟莫续,残漏耿犹长。
却忆檠三尺,冯书怯曙光。
素盖凌风转,飘飘度石梁。田家始晡食,村店已斜阳。
红忆山椒熟,青怜陇麦长。郊行亦何事,能遣世情忘。
云日苍茫合,东郊暮雪时。古台斜落影,青嶂迥含姿。
泽静龙蛇远,山寒雁鹜饥。亲交半丘墓,愁诵七哀诗。
楚山千叠隐南辕,汉渚风樯箭浪翻。
流水东西俱怨别,离亭长短共销魂。
歌翻白雪知难和,注怯黄金故易昏。
玉骨更羸诗笔苦,客裾犹欲曳何门。
紫汉参横宿雾收,烟江南渡怅夷犹。梦中未省能知路,天上何缘许寄愁。
岂有文鳞凭远客,枉缘香杜怨芳洲。遥知花艳惊郎目,几曲新诗播郢楼。
已是南宫素发郎,尚持衰味对风光。
爱吟讵敢追梁甫,倚醉时能问葛彊。
才苦空疏残史牒,分从澄汰补衣囊。
江楼夜月清高地,试问同君一据床。