山行无远近,信步入幽杳。老熊拘枯枝,向人立且跳。
因思人世间,此物应不少。
浥浥薤上露,朝朝望日零。园林有百卉,当春敷其荣。
秋气日夕至,蟋蟀床下鸣。繁华有衰谢,严霜皓以盈。
黄河以东注,白日以西倾。去去理无返,少壮何能恒。
所愿逮良辰,勉竖功与名。无为空迟暮,叹羡彼后生。
危涂烦侧足,积水向吹襟。云树参天直,风湍殷地深。
翠香秋后草,巧语霁来禽。信美非人境,无为久滞淫。
险路行山坞,阴风聒土囊。大云帱厚地,寒雨洒穹苍。
侧足淩
柳色溪头相照深,诗翁收拾寄清吟。晚风吹散千丝缕,巧系游人夜夜心。
春来二十日,寒气尚棱棱。万甲殊未坼,新雷徒已曾。
山禽鸣瑟缩,道马足凌兢。节候无惊异,江南旧所称。
百舌穿林语未完,悠悠归梦忽惊残。心知庭外春霜重,裘压单衾觉晓寒。
族次惊寒食,流年鬓有华。春风吹燕子,初日照梨花。
丘垄天边泪,江湖梦里家。古来词赋客,拓落但长嗟。
凌霜走马心独雄,囊底不嗟金错空。故事还应问楚老,狂歌聊复随巴童。
黄牛峡出晓帆外,白帝城开春树中。宪府听君一说剑,当樽寒色来天风。
停骖邺下忆当时,一夕论文识面迟。别后春花谁共赋,望中秋雁漫相思。
青山自合陶潜醉,白首才逢鲍叔知。騄駬故怜筋力远,凤凰宁恃羽毛奇。
独嗟岁月疏书札,偶向风尘倒接罹。古剑通灵堪自佩,明珠投暗岂无疑。
天南旧侣同怀抱,海内词人各路岐。莫道云霞多变幻,建安风雅定吾师。