野桥春水清,桥上送君行。去去人应老,年年草自生。
出门看远道,无信向边城。杨柳别离处,秋蝉今复鸣。
宜春花夜雪千枝,妃子偷行上密随。
便唤耍娘歌一曲,六宫生老是蛾眉。
雁飞向南去,人到雁门关。晓角三边月,寒云万迭山。
时清行旅适,戍古老兵闲。直渡桑干水,仍骑代马还。
共觅清宵醉,消磨付酒筹。参差分夜月,来往促春瓯。
爱客宜苛令,撩人喜暗投。漫言探海屋,此饮足千秋。
珊瑚枕上玉箫横,一曲霓裳万里行。
漫道九重宫殿远,岁曾掩得外边声。
洛阳马叟世称贤,童稚相看四十年。
只道诗名传宇内,宁知酒债满江边。
蓬蒿久没扬雄宅,虾菜聊随范蠡船。
此日将书付归雁,不胜清泪湿吴笺。
砧面莹,杵声齐。捣就征衣泪墨题。寄到玉关应万里,戍人犹在玉关西。
捣衣石的表面因年长日久的使用,早已光洁平滑,杵声协调、齐整。捣完制成衣服给丈夫寄去,可是在题写姓名、附就家信时却止不住涕泣连连。寄到玉门关已是万里之外了,可是戍守边关的人还在玉门关的西边。
遥山明如罨画,玄冬暖剧青阳。喜见滇云旧侣,重到并州故乡。