呼儿来秉烛,点检鬓边丝。
志在惊时晚,年加愿晓迟。
京华犹旅食,世态益吾悲。
四十明朝是,愁吟杜子诗。
不爱匀黄不染丹,生来偏喜近豪端。只因久惯拈花后,落剪依然气似兰。
净院早凉生,佳宾四座倾。花间重识面,塔里旧题名。
对酒怜萍迹,闻歌想鹿鸣。十年还此会,那得更无情。
故游经绣陌,初地入松扉。可那看花伴,年年渐觉稀。
一钟收宿雨,双树带余晖。若问龙池劫,谁能不醉归。
梵宫邻帝苑,长此集儒绅。槛外诸天界,尊前四海人。
星霜别后鬓,花月向来春。且共摅筹策,云台早致身。
伐木张新燕,攀鳞忆往时。重来散花处,更是聚星期。
玉佩皆鹓侣,金河即凤池。独怜丘壑质,还复接芳仪。
中郎笔墨妙他年,晚与君游喜象贤。
款款故情初未憖,飘飘新句总堪传。
英才但未遭文举,明主宁当弃浩然。
投赠临分加组丽,小诗能不强雕镌。