别来几梦汉江干,瘦马长驱道路难。行李三秋云共远,飘蓬千里岁将残。
黄金旧使燕台重,白雪今知楚调寒。独有高情张学士,故人北去好相看。
故里民居夹轩盖,五十年来几度改。当时儿曹今老大,垂髫旧识我独在。
人间醉眼莫见真,倏忽春光不相待。东西两河归一流,岸拥蒹葭秋复秋。
忆昔扬帆坐舒啸,海门北转是燕州。
杀一不辜神所恫,吕母何预于樊崇。
蜂蚁无王求所止,一朝积甲齐熊耳。
两峰相向犹眈眈,千载定林余一龛。
我来扪石望荆杞,此山阅人亦多矣。
昔别是何时,心悲安可论。归来重握手,欲语复何言。
商飙起庭树,萧萧落叶繁。萤火收夜光,椒榝已空园。
寒暄更代谢,荣悴变朝昏。亭亭松篁柯,青葱今尚存。
相对成一笑,相劝酒盈尊。
朝雨生微凉,尘客绝来径。枝上鸟声清,阶下苔痕净。
独坐小窗前,名花素磁莹。丘壑结遥想,清吟寄孤兴。
为我张鸣琴,澄心发真听。泠泠太古音,天宇夜深静。
陶家三径肯常开,酒伴招携问胜来。节已过秋仍看菊,客缘探旧剧为杯。
诗怀清比花枝瘦,酒政严同更漏催。况是风尘怜去住,可能分手不徘徊。
武陵溪上青云暮,昔人传有桃源路。
时见落花随水流,咫尺神仙杳难遇。神仙有无何可量,但爱武陵山水强。
松烟竹雾水村暗,鸟啼猿啸花雨香。车轮不来尘坌绝,日月自与乾坤长。
闻君取身欲长往,禾熟良田给春酿。陶然一醉万事休,还我天真了无象。
生胡为荣死奚戚,为笑纷纷避秦客。一身千岁何足论,更向渔家寄消息。
佛火悬青嶂,钟声下翠微。萧萧风雪夜,犹有一僧归。
蝉外西风风外叶,雁边落日日边云。
诗仙世界无疆场,一片青山共子分。
阴晴荏苒风吹霜,山北山南稻正黄。
照涧芙蓉何绰约,掠云鸿鹄向微茫。
心同秋水与天远,夜折岩花和月香。
岭海青红俱在目,先随夕阳入诗肠。