古人云此水,一歃怀千金。试使夷齐饮,终当不易心。
度关山,循九州,
省耕宽徭询明幽。人为贵兮,
哀我人斯敢予休。
疏疏花叶墨痕乾,刚欲平章下笔难。尽道香为王者贵,几人解共牡丹看。
关山度晓月,剑客远从征。云中出迥阵,天外落奇兵。
轮摧偃去节,树倒碍悬旌。沙扬折坂暗,云积榆溪明。
马倦时衔草,人疲屡看城。寒陇胡笳涩,空林汉鼓鸣。
还听呜咽水,并切断肠声。
万马度关山,关山三尺雪。马尽雪亦乾,沙飞石更裂。
归来三五骑,旌旗映雪灭。不见去时人,空流碛中血。
象弭插文犀,鱼肠莹鸊鹈。水声分陇咽,马色度关迷。晓幕胡沙惨,危烽汉月低。仍闻数骑将,更欲出辽西。
道是南风竟北风,敢将蹭蹬怨天公。
男儿要展回天策,都在千盘百折中。
钱塘人物尽飘零,
赖的斯人尚老成。
为朝元恐负虚皇命。
凤箫寒,鹤梦惊,
驾天风直上蓬瀛。
芝堂静,蕙帐清,
照虚梁落月空明。
长安倡家女,出入燕南垂。惟持德自美,本以容见知。
旧闻关山远,何事总金羁。妾心日已乱,秋风鸣细枝。
平生作画恨无师,花鸟而今学已迟。欲作道人兰弟子,潇烟湘雨写枝枝。