玉轮江上雨丝丝,公子游春醉不知。翦渡归来风正急,水溅鞍帕嫩鹅儿。
芳树啼莺絮乱飞,疾风吹雨送愁归。
梨花落莫还乡梦,麦粥凄凉展墓仪。
倦客忍听溪上曲,游人犹羽水边嬉。
西瞻太白家何在,拟托征鸿寄我衣。
梨花吹雪渡清明,天亦那知倦客情。
一院春寒无看处,黄鹂欲诉不成声。
岁岁京华度禁烟,房陵兄弟虎狼前。莫伤佳节愁边过,且放深杯花下传。
短技自惭前席召,多贫犹得故人怜。王师早晚清畿甸,稳种城南数亩田。
江乡时节逢寒食,花落未将春减色,
岭南能有几多花,寒食临之扫春迹。
花多花少非我事,春去春来亦堪惜。
柴门风雨小庭寒,无奈池塘烟草碧。
欲将诗句慰穷愁,眼中万象皆相识。
欣然应接已无暇,都为老来无笔力。
江乡:多江河的地方。多指江南水乡。减色:减少光彩或色彩。
岭南:指五岭以南的地区,即广东、广西一带。
小庭:指小庭院。
穷愁:穷困愁苦。
寒食人家事踏青,偶躯羸马出郊坰。禽声唤雨娇相语,天色和春困不醒。
芳草碧来丝作毯,好花红处锦为屏。回头画角江城晚,人倚秋千月半庭。
无边红紫斗芳妍,却是清明雨后天。满地柳阴啼杜宇,隔墙花影落秋千。
青帘几处飘村舍,荒冢连阡化纸钱。野外难禁三日火,飞灰乱袅夕阳烟。
白雪毵毵鬓影斜,风光流转任年华。杯行不惜斟蓝尾,春事如今到楝花。
车马羽毛分战士,园林钟鼓是谁家?侧身北望空回首,愁绝吾生未有涯。
山村初听杜鹃声,日暖风和一晌晴。寒食有诗春意足,不闻天子召韩翃。
至后百五日,春光无火晨。金钿沽酒妾,罗袜弄毬人。
莺语如留意,花枝不卖贫。东园旧桃李,红白尽成尘。