汉家当日运艰难,一旅中兴梁益间。大业三分原鼎足,孤忠六出尚祁山。
躬耕已负归田约,呕血终教舆榇还。霸气高风两消歇,惟馀天府此西南。
生绡一幅中堂垂,眼前雪景何清奇。悬崖绝壁光彩发,老树幻出琼瑶枝。
云际柴门半欲掩,似是白日将西时。披毡戴笠者谁子,冲泥傍险相追随。
一人前行仰关进,蹇驴失脚双撑持。仆夫荷杖药瓢举,以袖护顶行迟迟。
一人骑马过桥去,桥危溪恶马力疲。二人骑驴各袖手,耸肩觅句寒如痴。
鬅鬙指关向翁语,须慎险峻毋遨嬉。中有一人跨牛背,牛行不动如舟移。
最后二人从二奚,青骡白马光陆离。囊中琴弦冻且折,志在山水谁相知。
吾闻岭南天气煖,群庞见雪嘷如驰。从来此景不易得,固知画者劳心思。
坐令炎瘴尽消息,清气散入诗人脾。
婿和翁、冰清玉润,翩翩丽藻还同。最娇梅福女,月华才貌,正喜早乘龙。
恰当春禊候,浴桃花、持赠兰红。作好会鹣鹣,碧箫响彻烟空。
香风。画楼吹处,锦笺斑管,分赋匆匆。一双如绛树,一声歌两曲,莫辨雌雄。
凤凰飞复止,小比肩,长日房栊。与沈氏,青霜爱子,金粟连丛。
西湖不近上林隈。问江梅。定谁栽。莫是冥鸿,衔子远飞来。紫陌游人多不识,但惊看,青天霁,一树开。独有使君怜寂寞,为持杯。能几回。玉纤横管东风外,落日楼台。不恨明朝,飞雪满苍苔。恨杀南溪调鼎手,恐迟暮,到而今,霜鬓催。
游公已去今安在,学步虚声过午清。
最喜高谈言太极,一轮放下月华明。
陇头禾偃乳乌飞,兀倚征鞍倍忆归。正值江南新酿熟,可容闲却老莱衣。
白鸟波上栖,见人懒飞起。为有求鱼心,不是恋江水。
龙兮龙兮何时兴,云行雨施天下平。
湫兮湫兮龙之据,龙今去兮留空名。
苍松倒影肖鳞角,根盘石壁徒崚峥。
当时旱魃为暴虐,苗禾焦卷皆枯茎。
嗷嗷下民发虔祷,嗟尔无神扬威灵。
予今歌罢龙冈曲,翻令两腋清风生。
怪道参军语带蛮,三年鱼鸟笑人顽。将随鸥下无机地,已在鸦飞不到山。
更鼓叠催乡梦短,簿书刚了宦情闲。紫宸青琐高寒处,回首风尘愧鬓斑。
满地落花铺绣。春色著人如酒。晓莺窗外啼杨柳。愁不奈、两眉频皱。关山杳。音尘悄。那堪是、昔年时候。盟言辜负知多少。对好景、顿成消瘦。