晚山横酒马蹄轻,寂寂都门独听莺。
阁上花枝惊梦短,雨中春草伴愁生。
江穷吴楚东流壮,曲尽巴渝双烛明。
不是新年无柳折,长条留取系离情。
生死若昼夜,始终理之常。知者付自然,昧者徒悲伤。
观兹缀语言,预计身后藏。要令执绋人,相挽歌其章。
自非旷达士,孰不讳死丧。死丧何足云,逝波日茫茫。
四运迭相代,腊谢适春芳。载歌生挽诗,忧乐两俱忘。
谷雨园林万绿齐,名花惊见舞青霓。朝霞丽日腥红映,返照迎风翠晕低。
绣幕参差香露滴,雕栏高下锦云迷。沈香亭上应如此,却笑清平漫品题。
迹忝绯衣后,心疏白发前。常时来古寺,独坐听鸣泉。
露榭临花饮,星床傍鹤眠。有书浑懒读,将欲废丹铅。
雪后帝京聊骋望,冰天悬影照人寰。遥瞻丹凤分银阙,周览青龙展玉山。
广野漫铺明月色,白波摇动大江湾。多情独倚新亭树,更爱长风洒醉颜。
隰有桑,阪有漆,朝朝斤斧无虚日。社西老树且千年,于人无益已则全。
美材岂合终弃置,用之贵得逢英贤。昨者公家求大木,匠石顾之蒙见录。
已辞根柢落高云,却伴沙泥委空谷。
行路难,居不易,
旋买生柴煮一字。三千风不直一杯水,
何用狂吟动天地。郡不见陆天随。
忍穷读书白眼屠沽儿。又不见孟东野,
载少於车车是借。丈夫吐气摩星斗,
六印黄金真唾手。莫吟诗,
诗能穷人君不知。古人坐诗穷到骨,
今人方笑古人痴。又闻夜半舟移壑,
却叹东门黄犬华鹤。人生短长无百笑岂易得,
莫惜床头沽酒钱。
春兰本无绝,春泽最葳蕤。燕姬得梦罢,尚书奏事归。
临池影入浪,从风香拂衣。当门已分馥,入室更芳菲。
兰生不择径,十步岂难稀。
君不见五陵年少插两弓,左射右射皆能工。金丸如星羽如月,骄马蹴踏鸣秋风。
林中走兽猎已尽,仰面四顾苍天空。千年老鹤青田产,昨日瑶池衔玉简。
未回劲翮排天门,莫使霜毛刺人眼。
筠谷珠玑北苑春,寸诚千里托灵芬。
为投白鹿岩前客,何日容分兰席云。