莫怪村居僻,村居亦可嘉。
仆羸腰带艾,婢傅鬓簪花。
歌罢蛙催乐,酒阑蜂报衙。
门前少车马,惭愧五侯家。
疏竹人家短短墙,绿阴深处水村凉。山风吹断岩前雨,高树蝉声正夕阳。
数舍茅茨簇水涯,傍檐一树早梅花。
年丰便觉村居好,竹裹新添卖酒家。
日日幽斋里,残书只自摊。筋骸谢客便,乡土定交难。
湿酿苔衣厚,寒攻练袷单。悠悠堪自厌,花鸟叹春残。
羡杀村居好,经年绝是非。牛羊归晚径,鸡犬散朝晖。
露坐分藜榻,郊行解葛衣。城居苦嚣隘,来此即忘归。
二月三月雨晴初,舍南舍北唯平芜。前欢入望盈千恨,
胜景牵心非一途。日照神堂闻啄木,风含社树叫提壶。
行看旦夕梨霜发,犹有山寒伤酒垆。
路暝客行稀,林昏月上迟。雨声黄叶下,阴火碧燐移。
寒事催荒徼,清砧急远闺。和戎归圣算,近罢月氏师。
饯岁两番萧寺酒,怀人一卷桂林诗。遥簪碧玉春犹梦,画烛红屏晓未移。
老去篇章增跌宕,閒中岁月耐将持。宣南掌故槐龙记,付与他年话鬓丝。
江村暝色渐凄迷。数点残鸦杂雁飞。
雁宿芦花鸦宿树,各分一半夕阳归。
喜得身闲散,村居尽不妨。花开和蝶看,酒熟带醅尝。
草径偏临水,柴门正向阳。故交应笑我,近日学耕桑。