七十城收一笑间,当时气势擅强燕。
区区莒墨何难下,自是君王不永年。
江流无险似瞿塘,满峡猿声断旅肠。
万里可堪人谪宦,经年应合鬓成霜。
长官衫色江波绿,学士文华蜀锦张。
异域化为儒雅俗,远民争识校仇郎。
才如梦得多为累,情似安仁久悼亡。
下国难留金马客,新诗传与竹枝娘。
典辞悬待修青史,谏草当来集皂囊。
莫谓明时暂迁谪,便将缨足濯沧浪。
黄沙黑水亦衣冠,庙貌荒凉礼乐残。夫子随时无不可,流民好学是为难。
已看綵笔能生气,莫道青衫足耐寒。地下江西生死望,看花骑马踏长安。
竹映窗前水漱门,数声幽鸟报朝昏。行来恐踏苔痕破,目送山阴过远村。
周秦以前不易得,博古争求汉时物。行镫无檠制河东,上有啬夫名字勒。
曾孙才类武帝雄,独以赏罚综群釭工。黄龙五凤作年纪,生平好尚将毋同。
夜向甘泉祠太乙,羽盖芝旗拂云出。铜衔烛耀天衢,影落星河上白日。
一自黄貂易黑貂,诸陵松柏风萧萧。此镫流落亦何惜,玉碗犹闻出市朝。
土花分紫波分绿,更阅千年如电速。弃掷云泥两不知,高岸人间几成谷。
翰林先生癖嗜古,入肆殷勤赎五羖。归来著手日摩挲,爱剧红肌十五女。
一曲雕龙感慨生,转令旧事忆西京。铜槃只是无言语,何限千秋万古情。
玉川一带光涵秋,渔艇纵横网罟稠。
西风日落寒烟暝,煌煌灯火明中流。
数点如萤走络绎,影趁流波泻金液。
一声欸乃明灭间,邻鸡又报东方白。
荒署萧然动远思,曾栽桂树两三枝。钩帘雁过偕吟处,把酒人当独坐时。
楼上秋河横似带,树头初月广于眉。朝云一去无消息,犹见银釭罩被池。
金庭洞在桐柏山,山高一万八千丈。中有神仙不死区,郁郁黄云覆其上。
透岩流壑绕四旁,面势参差皆意向。鸡登天姥有时闻,鹤在沃洲何待放。
彩衣大胜宫锦袍,白发奉亲仍敬养。异才争出辅清朝,爽气自惊游碧障。
古来无位有重名,吾家谪仙陆鲁望。平生愿到犹不谐,矧复区区走俗状。
桃源康乐旧乡存,路接风烟甘远往。渡江正谓九华丹,石笋飞泉归指掌。
鸾翔鹄浴传异时,列岫方池闲想像。剡溪随处可卜居,乘兴扁舟正相访。
风劲萧萧响,露滴个个圆。
坐看西山月,浑疑堕我前。
移壁回窗费几朝,指镮偷解博红椒。无端斗草输邻女,更被拈将玉步摇。寒绣衣裳饷阿娇,新团香兽不禁烧。东邻起样裙腰阔,剩蹙黄金线几条。试共卿卿语笑初,画堂连遣侍儿呼。寒肌不耐金如意,白獭为膏郎有无。