林塘一曲偶凭栏,试问清阴把钓竿。瞥见浮个下深碧,鱼游萍底不知寒。
榆柳清阴下,茅亭近水湄。
抵檐栽美竹,横榻赋新诗。
朴陋从人笑,栖迟止自怡。
岁寒天地肃,松雪有心期。
我来淮阴城,千江万山无不经。山青水碧千万丈,
奇峰急派何纵横!又闻九华山,山顶连青冥。太白有逸韵,
使我西南行。一步一攀策,前行正鸡鸣。阴云冉冉忽飞起,
千里万里危峥嵘。譬如天之有日蚀,使我昏沈犹不明。
人家敲镜救不得,光阴却属贪狼星。恨亦不能通,
言亦不足听。长鞭挥马出门去,是以九华为不平。
前溪烟水路漫漫,长日郊居性所欢。
老去自知双鬓改,春归一任百花残。
闲窗寂寂晴丝绕,高树阴阴鸟梦寒。
学《易》由来谙物理,惯将消息静中看。
万里潮州一逐臣,悠悠青草海边春。
天涯莫道无回日,上岭还逢向北人。
桃园未必无杏,银矿终须有铅。
荇带岂能拦浪,藕花却解留莲。
多君贵公子,爱山如爱色。
心随叶舟去,梦绕千山碧。
新诗到中路,令我喜折屐。
古来轩冕徒,操舍两悲忄栗。
数朝辞簪笏,两脚得暂赤。
归来不入府,却走湖上宅。
宠辱吾久忘,宁畏官长诘。
飘然便欲去,谁在子思侧。
君能従我游,出郭及未黑。
今日我重九,谁谓秋冬交。
黄花与我期,草中实後凋。
香余白露乾,色映青松高。
怅望南阳野,古潭霏庆霄。
伯始真粪土,平生夏畦劳。
饮此亦何益,内热中自焦。
持我万家春,一酬五柳陶。
夕英幸可掇,继此木兰朝。
华翁之窝字绿筠,第云不可无此君。手种淇园三万个,一一青含太古文。
龙鳞陡擘谷后雨,凤尾直破松梢云。为君传神者谁氏,醉沈淋漓走元气。
敲戛犹馀金石音,纵横不见龙蛇字。此君与翁俱有孙,琅玕肯让吾家门。
夹池檀栾借馀润,茂林风流依旧论。阿戎昔作童子游,把臂三日山中留。
卷头虽失王大令,眼底复得文湖州。文君妙手称三绝,墨池片片墨琼屑。
已教春雪擅前贤,况是秋霜同晚节。此图再更人再徂,恍然若对黄公垆。
未穷尘代沧桑事,嵇阮于今不可呼。
蓟苑朝回朔思催,故人相见且衔杯。持螯一醉星杓转,并马千门雪色来。
赐对实前明主席,为郎虚有大夫才。谁怜淮水兼天涌,望断黄金旧筑台。