坐听檐雨快高吟,酒到从斟不厌深。
酣战遂符占蚁信,郁兴良慰望霓儿。
一时与被尧天泽,四海同苏傅野霖。
沾足岂惟秋有岁,麦田犹及趁犁金。
春草绵(mián)绵不可名,水边原上乱抽荣。
似嫌(xián)车马繁华地,才入城门便不生。
春天的野草长得茂密,连绵成片,无法分辨它的名字,在水边、在土丘上随意发芽蓬勃生长。
似是不喜欢车水马龙的繁华地方,一到城门旁边就再也看不到它生长的痕迹。
绵绵:形容草生得茂密,连绵成片;不可名,叫不出名字。原上:原野上;荣,花。
地:一作“处”。便不:一作“不见”,这两句是说,春工草似乎厌倦城市的繁华喧嚣,一到城里就不再生长。
春色来何处,南州得最先。萌芽依宿烧,鲜洁近幽泉。
力弱犹穿土,光摇不隔天。自今归马后,随地醉须眠。
城南亭榭销闲坊,孤鹤归飞只自伤。
尘渍苔侵数行墨,尔来谁为拂颓墙?
城南北风朝卷沙,将军开宴树大牙。黄须健儿饱酒肉,十十五五来将车。
尽驱丁男作生口,鬼妾鬼马充其家。呜呼上天不可问,道旁观者徒咨嗟。
密州三月犹有寒,地平更在大海上。昨朝雨止气已晴,今日繁阴北风壮。
城南蹙水傍城流,几处垂杨系小舟。传闻寂寂无车马,红杏夭桃各自稠。
日暖郊前雪尽时,东风吹起绿初齐。人来花下禽偷避,客到山前路已迷。
洛邑少年金作弹,杜陵骄马玉为蹄。歌楼酒市无寻处,踏遍青青日已西。
独步高原上,依依动所思。
无人寻蕙径,落日满江湄。
楚泽晴芳处,秦川晚翠时。
此中兴废事,千古复谁知。
散雪郊外风,含晴雾中日。江流浅可渡,潺湲弄幽石。
长堤尘未动,游子念远适。行止慎厥初,轮蹄有遗迹。
废苑荒阶伴绿苔,恩疏长信恨难开。姑苏麋鹿食思食,
楚泽王孙来不来。色嫩似将蓝汁染,叶齐如把剪刀裁。
燕昭没后多卿士,千载流芳郭隗台。