鸿在冥冥已自由,紫芝峰下更高秋。抛来簪绂都如梦,
泥著杯香不为愁。晚树拂檐风脱翠,夜滩当户月和流。
自嗟不得从公去,共上仙家十二楼。
瘦如仙鹤爽风篁,外却尘嚣兴绪长。偶坐几回沈皓月,
闲吟是处到残阳。门前立使修书懒,花下留宾压酒忙。
目断琼林攀不得,一重丹水抵三湘。
慈亲白发同而母,阿舅飘零愧老甥。骨肉有书投远海,乱离无路到孤城。
背人新燕还家早,老我残花入眼明。乡园登台望乡国,春风杨柳不胜情。
鼷鼠鼷鼠,实食其牛,
牛则不知。彼牛彼牛,
既卜以郊,伤则免之。
高缕千丝纤暖风,带烟笼雾市桥东。
绾成幽恨斜阳里,折断离情细雨中。
谐情自有偶,不属钗与裙。继志自有后,不必儿与孙。
丈夫奋一世,要使百世闻。生或应其声,死或传其神。
斯人谁不死?死身不死人。妻子相环哭,但思返其魂。
魂返宁有术?道在灵不泯。孰能重斯道?千载生如新。
煌煌古圣训,朋友列五伦。
摇曳惹风吹,临堤软胜丝。态浓谁为识,力弱自难持。
学舞枝翻袖,呈妆叶展眉。如何一攀折,怀友又题诗。
渊明非达士,乞食拙言词。谁知我辈人,佳处正在兹。
所化果何物,持来复是谁。山前小麦熟,行矣今其时。
门外江南道,潇然谁与同。禅心达生死,道眼识穷通。
聊为机缘起,悬知色相空。有人真勇退,不到急流中。
长忆浣花宅,醉君双玉瓶。春风吹白发,山雨隔青灯。
卧病从无客,居閒欲似僧。何时溪上路,倚杖看鱼罾。
石上听泉投寺宿,泉声绕石不停流。云沉远树千山夜,月落孤城一角秋。
野鹤到窗寒入梦,明河隔座影当楼。閒心独与僧相对,忘却西风宋玉愁。