吴王醉处十馀里,照野拂衣今正繁。经雨不随山鸟散,倚风疑共路人言。愁怜粉艳飘歌席,静爱寒香扑酒樽。欲寄所思无好信,为人惆怅又黄昏。
殷勤蝶障与蜂遮,一点幽香不许赊。
岁岁相逢只如此,问花羞我我羞花。
粉泪辞丹禁,红颜冒虏尘。
南天惟有月,北地更无春。
笳鼓凝芳梦,轩裾掩翠颦。
年年桃李月,凄绝旧宫人。
人间不尽春来意,恰则一枝梅更疏。
待得和羹几时在,祗今风月上新除。
恨紫与愁红,飘零西复东。离枝犹带雨,拂树乍惊风。
客去小斋静,鸟啼春榭空。物情有荣落,祗是与人同。
北风吹,
吹我庭前柏树枝。树坚不怕风吹动,
节操棱棱还自持,冰霜历尽心不移。
况复阳和景渐宜,闲花野草尚葳蕤,
风吹柏枝将何为?北风吹,能几时!
表里山河舜帝基,圣君馆殿选贤知。
开筵想任佳人拥,游寺应嫌俗吏随。
政讶龚黄推绝席,文疑元白竖降旗。
逍遥楼向闲登处,几感皇唐御制诗。
科场消息到柴扉,皇宋风流事要知。
封禅汾阴连岁榜,状元俱是状元儿。
荣虽同雨露,晚不怨乾坤。
五色中偏贵,千花后独尊。
馨非惭黍稷,采合胜蘋蘩。
蛱蝶寒犹至,鹪鹩静亦存。
味堪资玉铉,光欲夺金樽。
带雾丛犹密,经霜艳更繁。
砌虫亲有路,梁燕识无门。
薜荔宜求友,茱萸好结婚。
栽培劳婢仆,服食教儿孙。
易把方先哲,难为继后昆。
败莎承亚朵,落叶拥纤根。
虽异皇家瑞,宁孤白帝恩。
延龄仙诀著,应候礼经言。
不与群芳竞,还如我避喧。
霄汉正联飞,江湖又独归。暂欢同赐被,不待易朝衣。
山雨迎军晚,芦风候火微。还当宴铃阁,谢守亦光辉。