花逢雨夜晓看妍,实蕊凋时阶不喧。试问老禅幽得处,谓言物外有青天。
初月不到晓,夜色何冥冥。
独立秋江上,风波卷寒星。
王乔援我手,仙窟历崔巍。洞气冬偏燠,山花冷更开。
细泉惊雨落,怪石趁人来。上界乘云乐,还倾玉液杯。
潦倒从吾好,飘零见汝心。
颜无别后改,交比向来深。
船压鱼龙夜,星稀乌鹊林。
人情惊反覆,肠断《白头吟》。
示灭师何速,空遗塔此中。僧闲四海锡,谁复九年风。
鸟外千峰绕,人间一径通。寥寥朝与暮,唯有白云同。
南公伤心武关客,三户人烟悲欲咽。阿孙亦号楚怀王,居巢老人定奇策。
牧羊立后原无功,卿子冠军非英雄。渡河九战钜鹿震,入关一炬咸阳红。
将军自王等闲耳,徙帝上游嗟已矣。谁令击杀临江中,缟素翻怜汉天子。
由来反掌成儿嬉,君家世将宁如此。舣船下马呼天亡,咫尺江东非故乡。
亡秦必楚楚事毕,岭云郢树同苍凉。君不见郴州城西一抔土,碧血斑烂雪花舞。
寒销白虎墓门空,更听明年啼杜宇。
令公来,敌垒开,免胄直进胸无猜。花门错愕拜马首,遽前谯让执其手。
指天为誓酹杯酒,愿击吐蕃赎厥咎。此时神策观军容,方建大议幸河中。
篱壁皆香气,寒梅深复深。
预愁花落后,门径亦难寻。
春雨又将至,暮山俱已阴。
别时闻谷响,应和主人吟。
不关别酒醉先沈,都为将衰泪渍襟。独自成家编述学,无多同调感知音。
岁残久识风霜味,游倦频生愧悔心。分手余犹叹孤陋,青镫尚欲补光阴。
人言多技亦多穷,随意文章要底工。
淮海秦郎天下士,一生怀抱百忧中。