一沤大觉海中兴,十趣波涛不暂停。
返本还源空觉海,满堂风月雨初晴。
少孤能自立,贵在养蒙初。友让家之宝,钱刀俗所馀。
事君惟节义,念祖必诗书。羡尔为千里,腾飞远胜予。
昨日城头挂冠,今朝天外骖鸾。从教执席争席,且喜畜樊出樊。
光风被丛兰,秀气何绸缪。竹树露已深,萧萧苔石幽。
亦有纫佩者,襭芳在中洲。含情欲谁寄,湘水何悠悠。
独坐看新月,长吟忆故人。婵娟同此夜,离别又经春。
白发催人老,青山入梦频。无由一相见,顾影倍伤神。
报政三年愧鲁公,将何归奏未央宫。便廷嘉谷知天意,因得从容贺岁丰。
吾年未四十,三断哭子肠。
子割病莫忍,屡痛谁能当。
割肠痛连心,心碎骨亦伤。
出我心骨血,洒为清泪行。
泪多血已竭,毛肤冷无光。
自然须与鬓,未老先苍苍。
老得闲来兴味长,问将何事送余光。
春寒拥被三竿日,宴坐忘言一炷香。
报国愧无功尺寸,归田仍值岁丰穰。
枢庭任重才余暇,犹有新篇寄草堂。
能棋好饮一道士,醉墨狂吟二谪仙。
道士不闻乘白鹤,谪仙今已揜黄泉。
古来豪杰皆如此,谁拂尘埃为惘然。
华发郎官才调美,更将新句续遗篇。
自领苍头挈短壶,兴成何必剡溪图。有难为者梅兄弟,岂易卑哉竹丈夫。
宾从野情纷烂熳,山川云气上虚无。相随石鼎清如水,底用侯家暖玉炉。