一字横排筝柱来,声声似拨楚弦哀。愿为羽翼偕飞去,纵遇高峰誓不回。
秋风萧瑟静埃氛,边雁迎风响咽群。瀚海应嫌霜下早,湘川偏爱草初薰。芦洲宿处依沙岸,榆塞飞时度晚云。何处最添羁客恨,竹窗残月酒醒闻。
天涯独客久不归,昼思夜梦如无依。岂知碛雁有常候,秋南春北来去飞。
一行乍见落日远,数声或度重云迟。去年江淮水淹溢,十室九户民苦饥。
心知稻粱谋不易,嗟尔何处衔芦肥。幸因地暖避冰雪,得返朔塞鸣毋悲。
东风二月花发时,走马亦有游侠儿。酒垆饮罢出门笑,弓箭在腰何所之。
旅雁乘风翱,薄暮声嘹呖。寒云暝前途,营营双倦翼。
问之何从来,远自沙塞北。尔性固随阳,尔心乃谋食。
原田有稻粱,亦复多矰弋。空阔蓼花滩,胡不暂栖息。
一阵新寒忍不禁,半天嘹呖堕鸿音。他乡兄弟同明月,何处江山入暮砧。
枕上唤回长短梦,镫前愁绝别离心。稻粱尔亦谋无地,漠漠卢花野渚深。
秋深霜气重,孤雁最先鸣。响入空闺静,心怜永夜清。
自从成只影,同是感离情。谁许并高节,寒林有女贞。
流响迷湘浦,馀哀隔陇云。角残灯外听,钟定枕边闻。
枯树淡秋影,湿云凜夕阴。
江天一声雁,世事百年心。
秋满长空月满湖,忽听征雁一声孤。远来应解传书信,曾到雁门关下无。
山寒经月断人行,孤雁噰噰忽一声。
身在异乡兄弟尽,老夫那得易为情。