寒日短,草露朝晞。仙鹤下,梦云归。大椿亭畔苍苍柳,怅无由、挽住天衣。
昭阳深,暝鸦飞。愁带箭、恋恩栖。笳箫三叠奏,都人悲泪袂成帷。
我谪庾岭下,年年饷焦坑。
味虽轻且嫩,越宿苦还生。
分甘尝此品,敢望建溪烹。
勾公道义重,不与炎凉并。
持节漕七闽,风采照百城。
冤苦尽昭雪,草木亦欣荣。
得新未肯尝,包封寄柴荆。
罪罟敢当此,自碾供百灵。
捧杯啜其余,云腴彻顶清。
爽气生几席,清飚起檐楹。
顿觉凡骨蜕,疑在白玉京。
整冠朝金阙,鸣佩谒东皇。
须臾还旧观,坐见百虑平。
红衣撩乱水泉香,醉眼惊看非此乡。满目烟霞生物色,无情鱼鸟任猖狂。
翠盘琛丽流明月,宝盖攒罗迥昊苍。更见一枝然水底,天教神女浴沧浪。
二豪诗律晋江东,迭倡更酬卷轴丰。
狎主齐盟争定霸,互为勍敌锐临戎。
波澜已得江流助,组丽仍依锦段红。
入蜀词人多妙句,向来严杜一编同。
莲瓣芹丝一气香,天然泮水绕宫墙。林端不许飞鸮集,山势高骞拱凤皇。
申甫不可作,二疏迹难追。公家贤弟昆,视之奚愧为。
名满天地间,身在云水涯。譬彼双凤凰,高翔不可羁。
我愿采芳菊,泛彼黄金卮。云端托飞鸟,为我往遗之。
斯以制颓龄,永为国羽仪。幸此未暮年,起佐休明时。
勋华正在御,邈哉皋与夔。
一回憔悴望江南,不记兰亭三月三。
花自无言春自老,却教归燕与呢喃。
一溪流水隔天台。小桃栽。为谁开。应念刘郎,早晚得重来。翠袖天寒憔悴损,倚修竹,□残红,堕绿苔。怨极恨极愁更衰,甚连环,无计解。百劳分背燕飞去,云树苍崖。□□千里,何处托幽怀。温峤风流还自许,后期杳,□尘生,玉镜台。
吴若未亡齐未寒,辞人微意寓毫端。当时借为胥祠发,似诮诸人讣契丹。
冻雀无声风叶乾,坐来飞霰洒窗寒。
梅花岁岁如相待,琼树朝朝不厌看。
邑犬他皇惊越俗,崖松偃亚老秦官,
衰颜不作安仁栗,一任斜吹上鬓端。