阊阖天门开九重,金茎肃萧摇霜风。
吴江木落龙庭空,鸡鸣起舞何匆匆。
胡尘高翳山□东,边声夜入乌号弓。
女伴新晴喜晒衣,老人閒步览春晖。
隔篱一树桃花发,初见今年粉蝶飞。
元日年年见,天涯意故长。诗篇示宗武,春色酌瞿唐。
白发又新岁,黄甘非故乡。弟兄团拜处,归去愿成行。
西风中夜起,天地始肃清。白雁霜前意,玄蝉露下声。
幽人亦何事,版筑初经营。何时登此阁,坐望罗浮征。
出郭病身健,还山秋日长。云光漏疏木,岚翠集虚堂。
远害愁防虎,全生拟牧羊。那知岩壑外,随步有康庄。
积雨寒生冻,新晴令借春。日穿深树白,雪点远峰新。
马足偏宜道,狐裘不恋人。崔巍衡岳上,堪礼祝融神。
北风萧萧寒堕指,悲笳一声泪如水。丈夫生出玉门关,回首家乡数千里。
万国趋王会,山中自一家。庭馀经岁草,林起隔年花。
入户风初暖,开帘日始华。流年增感慨,飞思绕天涯。
元日王正月,传乎晚殿班。千官齐鹄立,万国候龙颜。
辨色旌旗入,冲星剑佩还。圣躬无乃倦,几欲问当关。
古申城边秋风落,北风惨惨夜复作。玄冬烟雾卷寒沙,白昼雷霆出阴壑。
寒沙阴壑画难开,万里悲风何壮哉。高空落木下不止,长路断蓬吹更回。
严威著地坤维裂,鹰隼入谷龙蛇结。寒云冻月光杳冥,荒台古林气慄冽。
郭西村舍虽近城,萧条尽日无人行。门前但闻衰柳折,墙外秪听枯桑鸣。
邻翁岁暮缺衣褐,茅屋欹斜用绳缚。尘生釜甑暗不扫,寒入肌肤利如割。
堂上书生感岁侵,临风三叹不成吟。暮花飘扬不可见,病叶憔悴伤人心。
出门黯淡天无色,冲飙四来山为黑。黄河欲度波浪阴,沧海无梁星斗仄。
严霜大雪来几时,葳蕤朱凤号南极。