渺渺别离愁,皎皎春江月。清愁抱月飞,月没愁未没。
光景信不殊,人乃千里隔。噫嘻乎,人从两地看明月,月自天看两地人。
安得此身作此月,碧天夜夜来相亲。
窈窕双青蛾,流盼瑶台鹤。自怨锁芳尘,似欲溯寥廓。
我本不羁士,少年知远游。结交尽豪俊,英风邈难俦。
浩然志四海,垄断非所求。群雄乱天纪,誓将除国雠。
驱马向京邑,道路阻且修。旷望空叹息,失计成淹留。
时哉苟未会,白璧宁暗投。耻同五鼎食,笑视千金裘。
袁丝尚游侠,枚皋事俳优。知己竟不遇,行藏谁与谋。
白日如逝水,冉冉春复秋。人生久羁旅,岂不怀故丘。
芳时倏徂谢,悲绪寒飕飕。容华易憔悴,安能常黑头。
放歌吴门市,洗耳长江流。虽然不得意,常为苍生忧。
心随去雁远,目送孤云愁。夫子东海裔,济代多良筹。
既无陈仲举,虽贤罕见收。何如共脱屣,速驾赴沧洲。
禅客无心忆薜萝,自然行径向山多。
知君欲问人间事,始与浮云共一过。
再寻招隐地,重会息心期。樵客问归日,山僧记别时。
野云阴远甸,秋雨涨前陂。勿谓探形胜,吾今不好奇。
小小板桥斜路,深深茅屋人家。竹坞夕阴多雨,桃源春暖多花。
远从北地集平沙,半夜一声惊岁华。忽忆故人湖海去,绝无兰讯到人家。
早晚辞沙漠,南来处处飞。关山多雨雪,风水损毛衣。
碧海魂应断,红楼信自稀。不知矰(zēnɡ)缴(jiǎo)外,留得几行归。
关山:历史上著名的关隘而得名,它横亘于张家川东北,绵延百里,是古丝绸之路上扼陕甘交通的要道。
矰:系有生丝绳以射飞鸟的箭。矰缴:意同“矰”。
一封丹诏下兰台,十载眉痕渐放开。迎养愿伸乌鸟志,莱衣好共锦袍裁。
十月山寒木叶稀,霜华未散古苔肥。药房深闭客何处,卧听空江老雁飞。