夜夜连枝帐,不复知惆怅。夜夜同心绮,亦复忘欢喜。
唯有梦梁州,追欢更解愁。匡床凉似水,初月澹如钩。
日出东旸谷,赤若赤琼毂。日入西虞渊,赪若赪玉盘。
空中日稍定,团团黄金镜。南陆令我暖,北陆令我寒。
寒暖嗟自可,为汝销朱颜。但见日出入,不见日后先。
长歌出入歌,起我长恨端。
末俗誇轻薄,轻薄生有馀。骄意盘眼睫,贵骨满头颅。
仲氏二千石,伯兄千户侯。小弟颇妍好,出入尝奉车。
大母脩成君,女姊班婕妤。问我汤沐邑,鄠杜最上腴。
问我无名钱,敕赐蜀山垆。从奴衣火浣,下客蹑真珠。
丸金弹飞鸟,椎铁击珊瑚。挥霍和氏璧,蹀躞大宛驹。
臂鹰出长楸,斗鸡绝九衢。帟油雨击鞠,席绮寒摴蒲。
调笑采桑妇,阑入酒家胡。腰间雌雄剑,双双玉辘轳。
一日不出匣,中夜自呜謼。破壁藏翁伯,骂坐轻灌夫。
七贵为低眉,将相薄不图。不礼关都尉,可怕执金吾。
道逢谈天者,复矜意气殊。千秋若指掌,九州不足居。
一言无骚雅,只字夺典谟。李耳老秃翁,仲尼亦竖儒。
謦欬细旃表,立可成唐虞。飞书招越裳,挟箠鞭匈奴。
宁必卿曹子,饮啖类屠沽。相睨不相下,异路请各趋。
扰扰两蜉蝣,自贵亦自愚。宁知青门土,贤豪始同途。
白玉连环,与雪等色。置郎腕中,不辨谁白。
少日曾闻叔度贤,过逢穷巷更萧然。挥毫秀自云霞发,裋褐名从海岳悬。
此道直论千载后,微才肯任众人前。酣歌意气频开眼,冠盖长安太可怜。
神瀵悬丹穴,灵岩控紫京。谁题秋涧水,还并古台名。
润借岐山彩,流为嶰谷鸣。梧桐寒不谢,霜月照逾清。
燕尾人家色,羊裘钓者情。今看渐如练,为尔映双旌。
于阗采花女,采花置瓶中。三日花憔悴,红颜翻更红。
明年花纵破,的应不胜我。明年更明年,渐不胜花妍。
西头黄金轮,东头白银毂。人生颜色得坚牢,何必勃律河中三尺玉。
吁嗟得为人,生世胡不宜。瞽行趋荆棘,侧足舍周逵。
谁谓八纮广,束身渐如丝。越舟而向北,齐辕而更西。
盻睐绝穷途,安得展光辉。汎汎江湖萍,预欲远相期。
明月虽有光,不照浊水泥。与世既殊适,吁嗟竟安归。
土伯九约嶷其角,陆海峥嵘咨吞啄。方壶之仙诉天帝,欲扫么么还碧落。
霹雳衡驱白日变,此辈精灵坐销铄。帝关虎豹羞其群,仙人去逐三湘云。
仰天大笑跨黄鹤,九辨清商如不闻。
兰桡太湖曲,垂柳覆金堤。香气时时发,歌声处处迷。
残妆汗欲尽,留著可怜眉。