庾郎十饭九不肉,家无斗储饭不足。穷儿朝来忽乍富,墙下千罂俱有粟。
只今锦烂花争妍,想见云翻釜初熟。一饮醍醐生玉池,再饮沆瀣充朝饥。
味虽似淡中实美,暖能扶老甘归脾。黄粱岁割一万斛,谩饲谷伯如猪肥。
君不见蛾眉仙人家海涯,自种紫芋羹蹲鸱。尚说人间无此味,天酥酡固不可知。
愿借东坡玉糁句,题作此窗罂粟诗。
经冬无雪麦不死,秋雨过多深入土。
人言来岁定无麦,农父掉头笑不许。
清明雨足麦欣欣,旋敕奴婢修破囷。
大麦过期当半熟,小麦未晚犹十分。
东家西舍发陈积,十钱一饼犹难得。
向来天公不为人,市人半是沟中瘠。
前望麦熟一月期,老稚相劝聊忍饥。
谁令伏枕作寒热,囊中无钱谁肯医。
天公爱人何所吝,一春雨作雷不震。
雷声一起百妖除,病人起舞不须扶。
孙陵西曲岸乌纱,知汝凄凉正忆家。
人世岂能无聚散,亦逢佳节且吹花。
结阁揖仙子,疏塘临隐扉。
水花红四出,山竹翠相围。
云度疑軿下,凫惊恐舄飞。
蜀姜宁可恃,投钓此忘归。
鸟有车载板,朝暮尝一至。
世传鵩似鴞,而此与鴞似。
唯能预人死,以此有名字。
疑即贾长沙,当时所遭值。
洛阳多少年,扰扰经世意。
粗闻方外语,便释形骸累。
吾衰久捐书,放浪无复事。
尚自不见我,安知汝为异。
怜汝好毛羽,言音亦清丽。
胡为太多知,不默而见忌。
楚人既憎汝,弹射将汝利。
且长随我游,吾不汝羹胾。
羽毛摧落向人愁,当食哀鸣似有求。
万里衡阳冬欲暖,失身元为稻粱谋。
能作山川远势,白头惟有郭熙。欲写李成骤雨,惜无六幅鹅溪。
折苇枯荷共晚,红榴苦竹同时。睡鸭不知飘雪,寒雀四顾风枝。
徐生脱水双鱼,吹沫相看晚图。老矣个中得计,作书远寄江湖。
往游金陵都,始攀石湖仙。
为我谈公诗,大雅后有焉。
谓我欠公诗,勉哉成其天。
此语久不理,今朝堕公前。