荒村惟古木,薄暮上寒曛。塞雁影几点,野鹓声一群。
故乡犹旅食,乱世自轻文。怪杀巢边鹊,双双噪我闻。
二乔相并洗红妆,含美包羞有异香。一律持身分孕秀,双盘捧子竞呈祥。
镜台对面朝朝似,介胄骈头个个昌。应为防秋心亦苦,重围各自保封疆。
淳熙戊戌冬十月,恰似东风三月诗。
冰霜不变沍寒色,溪壑次第回春姿。
花情柳意已无耐,红英粉艳争纷披。
道傍牛喘不复问,欲了公事真痴儿。
十一月中长至夜,三千里外远行人。
若为独宿杨梅馆,冷枕单床一病身。
七月坐凉宵,金波满丽谯。
容华芳意改,枕席怨情饶。
锦字沾愁泪,罗裙缓细腰。
不如银汉女,岁岁鹊成桥。
红云四照酒光浓,开宴蓬莱顶上峰。手拨劫尘看世界,茫茫人海战群龙。
最秀中丞句,尤奇苦热篇。开函回白雪,展卷失寒天。
砚石犹堪砾,壶冰岂自坚。蠹鱼冬不蛰,萤火夜应然。
才是洪垆纵,名将汗简传。歌来探綵扇,写罢撤青毡。
藻笔还生色,云笺更杂烟。五言如挟纩,一字解缠绵。
病暍南风后,魂销大雅前。霜台三十载,就日片心悬。
补吏多下迁,罢归聊自度。园庐既芜没,烟景空澹泊。
闲居养痾瘵,守素甘葵藿。颜鬓日衰耗,冠带亦寥落。
青苔已生路,绿筠始分箨。夕气下遥阴,微风动疏薄。
草玄良见诮,杜门无请托。非君好事者,谁来顾寂寞。
幽栖心迹似洪荒,花木阴阴日正长。读罢又亲窗下枕,薰风一曲午天凉。
苍山古渡认松林,寓宿江皋舍馆深。少长肃雍挥翰罢,银灯花映读书心。