草木起寒色,望来秋更清。
舟横遥夜月,风度隔城更。
避俗心虽在,休官疏未行。
空惭旧吟侣,有句续唐声。
葭茁迎春早,山芮得地高。
堪书同细带,入咏似青袍。
弱力绵绵葛,微香蓼蓼莪。
王孙何处在,楚思遍江皋。
长淮何处雁声多,西去涡心北迈河。
影逐泗滨烟月艇,阵惊毫邑水云蓑。
小王草笔终难学,苏武陵书果若何。
陲草边芦两萧索,远陪砌女作离歌。
春阴黯淡蔽人家,野水新生尚露沙。客子未归寒食近,满城风雨落梨花。
远山烟重树萋萋,潮落沙寒水一溪。
独坐茅亭无一事,晴鸠啼过雨鸠啼。
云松何盘盘,端正起子敬。劲节自千秋,青霞纷四映。
忽忽寒光早,贫居水上村。
病疏当世事,拙负故人恩。
黄叶深樵径,荒烟淡荜门。
凭谁论出处,短褐信乾坤。
绿浅香柔绝点尘,乱如丝缕叠如茵。阅残野火千秋劫,斗尽东风六代人。
池上有谁还得句,江南无此不成春。和烟和雨年时路,知否王孙最损神。
漠漠更离离,间吟笑复悲。
六朝争战处,千载寂寥时。
阵阔围空垒,丛疏露断碑。
不堪残照外,牧笛隔烟吹。
春草青青万里馀,边城落日见离居。
情知海上三年别,不寄云间一纸书。