君不见鞲(gōu)上鹰,一饱即飞掣(chè)!
焉能作堂上燕,衔泥附炎热。
野人旷荡无靦(miǎn)颜,岂可久在王侯间。
未试囊(náng)中餐玉法,明朝且入蓝田山。
先生,你不见那放鹰人臂套上的鹰,一旦吃饱后就迅速飞去。
怎么能作那厅堂上的燕子,只知衔泥为自己筑巢去依附时贵的权势之家。
我这个人生性心胸开阔不受约束,缺少一副厚脸皮,怎么可以久处在王侯权贵之中呢?
我没有尝试过从盛物的袋子里取出美玉而服食之的方法,明天暂且进入蓝田山去试一试吧。
鞲:放鹰人所著的臂衣。飞掣:犹飞去。
燕:比喻小人。
靦颜:犹厚颜。
蓝田:山名,在长安东南三十里,出玉。
火云犹未敛奇峰,欹枕初惊一叶风。
几处园林萧瑟里,谁家砧杵寂寥中。
蝉声断续悲残月,萤焰高低照暮空。
赋就金门期再献,夜深搔首叹飞蓬。
天涯雁断少书还,梦入虚无缥渺间。兵火馀生心易碎,愁人未老鬓先斑。
没蕃亲故沦沧海,归汉郎官遁故山。已分生离同死别,不堪挥涕说台湾。
几年诗骨雪槎牙。痼烟霞。老生涯。五十八翁,堪喜亦堪嗟。忽忆香山居士语,还失笑,较争些。荒寒梅坞月横斜。短篱遮。野人家。枝北枝南,须有两三花。紧闭竹门传语客,那得暇,尽由他。
漠漠馀香著草花,森森柔绿长桑麻。池塘水满蛙成市,门巷春深燕作家。
室中度以几,其修去寻一。
广长尺而赢,崇为咫者七。
牖一以为明,墐三以为密。
不供并横肱,所贵劣容膝。
蠖屈忘春霆,龟穹美朝日。
玄冥方用事,万木僵欲溧。
穷阴易中人,戒子谨无出。
於时则然耳,天者傥可必。
相尔室外寒,砖炉坐扪虱。
黄金汉鼎青错落,绿玉秦玺红屈蟠。
龙翔凤翥入刀笔,宝晋山林风月寒。
一方苍石老莓苔,只合渊明共酒杯。
岁晚出山成底事,至今笙鹤不归来。
饱闻吾季艺穿杨,试手春风百步强。
赤白羽飞低日月,东西朋立凛冰霜。
共观栖鹄如环堵,亦笑童乌敢擅场。
莫计草间狐兔尽,关河久已失耕桑。
世已无孔子,获麟意谁知。
我尝为之说,闻者未免非。
而子独曰然,有如埙应篪。
惟麟不为瑞,其意乃可推。
春秋二百年,文约义甚夷。
一从圣人没,学者自为师。
峥嵘众家说,平地生险◇。
相沿益迂怪,各斗出新奇。
尔来千余岁,举世不知迷。
焯哉圣人经,照耀万世疑。
自从蒙众说,日月遭蔽亏。
常患无气力,扫除浮云披。
还其自然光,万物皆见之。
子昔已好古,此经手常持。
超然出众见,不为俗牵卑。
近又脱赋格,飞黄摆衔羁。
圣门开大道,夷路肆腾嬉。
便可剿众说,旁通塞多歧。
正途趋简易,慎勿事岖崎。
著述须待老,积勤宜少时。
苟思垂後世,大禹尚胼胝。
顾我今老矣,两瞳蚀昏眵。
大书难久视,心在力已衰。
因思少自弃,今纵悔可追。
戒我以勉子,临文但吁嘻。