何年风雨拔老湫,乾卧千岁长黄虬。垂胡磥碨髯怒磔,雷火不敢烧其瘤。
卒然一见势欲攫,况可手扪双角鯄。悬知根受元气大,跁跒力争崖石碍。
樛枝互错横铁□,弓纽□张攲羽盖。低无玄鹤寄巢居,幽有苍夔出光怪。
故人语似灵岩山,卧云之树同屈蟠。身横百围容客踞,声入半空生昼寒。
毕宏韦偃世无有,画史掉首应嗟难。彼当为甲此为乙,造化偏钟两奇崛。
爱之欲□重摩挲,图赞还须怪魁笔。君不见龙门寺千丈。
齐耸巃嵷荫白日。
落日风花起,寒波倏渺然。山藏进雪寺,岸护种冰田。
醉眼轻浮世,牢愁入暮年。若为湖一曲,携钓隐渔船。
瀚海风烟扫易空,玉关归路几时东。塞垣可是秋寒早,一夜清霜入镜中。
咄咄两小儿,多言空尔为。
後之日无定,不觉心有期。
尺棰探苍溟,俱令傍者嗤。
谁谓不能决,孔兵乃真知。
屈平沉湘不足慕,公无渡河兮公苦渡。行搔短发提壶浆,玉白兰芳不相顾。
惊波不在黤黮间,颜色错漠生风烟。其下无底旁无边,何用将身自弃捐。
飒飒旱天雨,凉风一夕回。远寻南亩去,细入驿亭来。
蓑唱牛初牧,渔歌棹正开。盈庭顿无事,归思酌金罍。
前年赴急合梁山,一岁征行一岁还。待到故乡能几月,明朝又出雁门关。
辞家泊水几番秋,流浪天南海角头。此去千鹅三万里,凭君马上寄离愁。
嫖姚何日破重围,秋草深来战马肥。已有孔明传将略,
更闻王导得神机。阵前鼙鼓晴应响,城上乌鸢饱不飞。
何事小臣偏注目,帝乡遥羡白云归。
荒鸡夜唱战尘深,五鼓雕舆过上林。才信倾城是真语,
直教涂地始甘心。两重秦苑成千里,一炷胡香抵万金。
曼倩死来无绝艺,后人谁肯惜青禽。