难弟难兄一样清,襟怀同抱岁寒情。夜来醉倚南州榻,爱听风前佩玉声。
何代华阳逸,遗音瘗鹤铭。胎禽漠然化,腕兔若为灵。
势挟云螭驾,图分山海经。羽仙将墨客,无不掞天庭。
平生安老睡,此夜独何期。病枕风谁碍,疏棂叶放欺。
山留人愈静,月有句专奇。若许论更鼓,因知某亦知。
名岩拟共花时见,渺渺芝田空复情。绣斧春当霄汉立,彩帆今傍斗牛行。
南州烟水还徐稚,京洛风云逐马卿。日暮沧江相失后,可无献纳慰平生。
下南四郡三郡兵,闽盗此日真纵横。安溪莆口备惨毒,杀气上冒天为腥。
六师不发无战情,贼过一程移一程。兵骄将怯往必败,疆场之事谁曾经。
官军畏贼远护送,民兵不教将何用。坐遣群羊啖虎口,万姓何辜死无讼。
前王少女不就虏,抽身抱石沉江水。詹家少妇贼杀姑,骂贼不屈同姑死。
我歌苦节行,泪下哽咽悲不止。吾辈堂堂七尺躯,况作男儿把天纪。
清风岭,曹娥渚,长使志士哀千古。吁嗟乎詹家少妇前王女。
大化终华顶,灵踪示玉泉。由来负高尚,合向好山川。
洞壑藏诸怪,杉松列瘦烟。千秋空树影,犹似覆长禅。
春晚乘骢驻德平,古城墙外有蛙鸣。却思青草池塘夜,三载湖南厌此声。
苔径临江竹,茅檐覆(fù)地花。
别来频甲子,倏(shū)忽又春华。
倚(yǐ)杖看孤石,倾壶就浅沙。
远鸥浮水静,轻燕受风斜。
世路虽多梗(gěng),吾生亦有涯。
此身醒复醉,乘兴即为家。
长满青苔的小路边,仍旧是修竹临江,茅檐下的花木,依然是浓荫覆地。
离开草堂已经三年了,归来时正是春花正茂的时候。
谢安常倚杖与孤石相望,我却在浣花溪浅沙地上倾壶独酌。
欣赏那远处闲静浮于水面上的水鸥,观看那在微风中斜飞的燕子。
我今日虽回到了这地方,但不知以后又怎么样,现在蜀中多乱,世路梗阻,年纪这么大了,一个人的一生,也终会有尽头之日呀。
来日既有限,所以不同不于愁中取乐,醒后有酒又饮个醉,兴之所至便是家了,得快乐时且快乐,何必计较能在这里住上多久呀。
苔径:长满青苔的小路。临:挨近,靠近。覆:遮盖。
频:多次。甲子:甲为天干的首位,子为地支的首位。倏忽:一作“归到”。春华:即春花。
倚仗看孤石:晋谢安所居的地方,有石一柱,谢安常倚仗相对。杜甫在这句诗里说的即指此。倾壶:指斟酒。沙:浣花溪有沙。
梗:阻塞。涯:穷尽。764年,杜甫已五十三岁。
乘兴:兴会所至的意思。