白兔速圩顶,暗壁收遗编。
握之不盈掬,而能千万年。
天地可无人,秦火乃可然。
其粗洒埽间,其精造化先。
后来读书者,暗引佛与仙。
之人胡弗灵,所论各有偏。
嚣祲碍亭毒,三精惨不鲜。
涂饰为善治。制作埋九渊。
固有二三子,梯级堪攀缘。
夜永发孤啑,思远能废眠。
拔地为五岳,岂其高到天。
半角庭阴,弓月映眉,珠露侵靸。花棚倒挂风枝,低罥鬓唇バ叶。凭肩笑问,甚日罢织流黄,泥人无语吟虫答。灯近悄分携,溜钗钿犀合。一霎。莲丝易折。未稳栖鸳,陡惊弹鸭。几度空阶,宵永笛声孤擫。玉腰烟瘦,□□梨梦香消,醒来凉袖阑干压。不尽度檐云,写间愁千叠。
青楼明烛夜欢残,醉吐春衫倚画阑。
赖是美人能爱惜,双双红袖障轻寒。
泉源新涌出,洞澈映纤云。稍落芙蓉沼,初淹苔藓文。
素将空意合,净与众流分。每到清宵月,泠泠梦里闻。
花影脉脉,春愁黯无力。成阵乱红,不管人愁,无风飞急。
冷落秋千上巳后,较愁似、去年今日。问多情,燕子刚来,天涯消息。
无消息,归未得,守月直到灯黑。尽夜夜朝朝泪痕多,准不过一江潮汐。
人去今春已非旧,春去那人可如昔。便侬做东风,肯花枝怜惜。
把镜霜毛几种侵,佳期怪底负登临。也知病酒能颓玉,只恐寒花易落金。
杜甫多情怜岁月,陶潜得趣恋山林。明朝抖擞精神起,篱下同君较浅深。
北龙到海尽,郁钟泉石秀。巀然大黑云,横枕蓟门右。
矫首忽西上,欲与太行斗。青苍无坼虩,谁识中藏奥。
全变边塞莽,自成苍玉宙。阳崖百卉尊,阴谷千冰溜。
松云栋牖出,韶頀阶除奏。我来雨后山,黛洗烟岚透。
干霄千石奋,喷雪万泉吼。雄哉造化藏,远笑骊山陋。
一回憔悴望江南,不记兰亭三月三。
花自无言春自老,却教归燕与呢喃。
路人攀折半成荒,何似山中自在芳。可耐西风相料理,为谁消得许清香。
峨峨郁孤台,下有十万家。喧呼隘城阙,恋此明使车。
忆公初来时,狂狡啸以哗。主将失节度,玉音为咨嗟。
一朝出明郎,绣衣对高牙。持斧自天下,荒山走矛叉。
光腾将星魄,枉矢失惊蛇。氛雾果尽廓,十州再桑麻。
恩令撰中秘,天笔有褒嘉。辛氏世多贤,一姓古所誇。
太史善箴阙,伊川知辞华。
谁欤立军门,杖节来要遮。亦有救折槛,叩头当殿衙。
英风杂文武,公独可肩差。佩玦善断割,挥毫绝纷葩。
时时有纵舍,惠利亦已遐。京西故畿甸,傍塞闻悲笳。
明时资馈餫,岂减汉褒斜。勿云易使耳,重地探荆巴。
三节萃一握,眷心良有加。古来居此人,爱国肯雄誇。
羊祜保至信,陶公戒其奢。安边有成略,此道未全赊。
公今有才气,功名安可涯。愿低湖海豪,磨砻益无瑕。
凌烟果何晚,犹有发如鸦。