冈峦一带明残阳,林花掩映春风香。笋舆得得忘路长,九峰遥障波汪洋。
陈山屼峍临中央,振衣直上登高冈。海天渺渺云水黄,陡然突起涛头狂。
海风吹水势莫当,凭空壁立千丈强。冯夷击鼓角龙翔,银楼十二随飞扬。
仰观俯瞩何茫茫,须臾捧出玻璃光。白波万顷摇扶桑,蜃楼鲛室争辉煌。
潮平忽见遥山苍,数峰若与船低昂。吁嗟乎!潮汐往来那可测,安得假我凌风翼,飞向瀛洲问消息。
江风朝暮半晴阴,绀宇飞甍接翠岑。
手摘匏瓜曾未遍,身从鸥鹭得相寻。
各年舞袖云崖冷,几度桃花春水深。
犹有门前旧诗句,松风万壑老龙吟。
抛书午梦凉,竹翠侵纱幕。深院悄无声,白莲自开落。
秋风乘夕起,明月照高树。闲房来清气,广庭发晖素。
静寂怆然叹,惆怅出游顾。仰视垣上草,俯察阶下露。
心虚体自轻,飘遥若仙步。瞻彼陵上柏,想与神人遇。
道深难可期,精微非所慕。勤思终遥夕,永言写情虑。
人恒洁其身,弹冠而整衣。何如洁其志,澡雪以明几。
濯濯金门柳,采采北山薇。荣枯本有定,执德庶无违。
四气自潜运,阴阳互来往。春风何必多,碧草日夜长。
一树生空庭,婆娑不堪赏。旧业靡遗馀,生意久夭枉。
天心非不仁,物性固难强。睇彼桃李颜,徙倚增怅惘。
天外鱼书绝,征人岂念家。可怜小儿女,夜夜看灯花。
风尖月细春犹浅,酒冷灯昏夜向深。人在西轩愁不寐,十年间事总经心。
苔花洗春雨,藉此听潺湲。终日无客至,满楼都是山。
岩岩钟山首,
赫赫炎天路。
高明曜云门,
远景灼寒素。
昂昂累世士,
结根在所固。
吕望老匹夫,
苟为因世故。
管仲小囚臣,
独能建功祚。
人生有何常,
但患年岁暮。
幸托不肖躯,
且当猛虎步。
安能苦一身,
与世同举厝。
由不慎小节,
庸夫笑我度。
吕望尚不希,
夷齐何足慕。