列巘争奇出,胜形羡此山。东流千涧汇,南望一屏环。
雄作江城镇,初分岭海关。峰头凝紫气,支策愿跻攀。
江岛濛濛烟霭微,绿芜深处刷毛衣。
渡头惊起一双去,飞上文君旧锦机。
蟋蟀将在堂,君子尚行役。行役无归期,愁思向谁说。
明月上帘来,光流玉镜台。含情属明月,莫更入罗帷。
山屏石壁共巇嵚,外锁浮云内日阴。岩净四时捐俗虑,泉声一派洁尘襟。
搜吟得助骚人句,笑傲忘归逸士心。何日路穿松径僻,杖藜携酒再登临。
韩云五色起商霖,博济清时泽更深。内苑文章留片玉,维桑名德重兼金。
载歌陟岵悲存没,应补棠华耀古今。仰止仪型感畴昔,椒浆释奠泪痕深。
明月照苍苔,横空一雁来。
影翻飞叶堕,声带晚风回。
塞北征人思,闺中少妇哀。
江南别业在,丛桂几枝开。
无情乌兔两相追,岁月蹉跎一箭飞。
解报劬劳能几日,可堪容易旷慈闱。
须知楚国千锺粟,不直莱庭一彩衣。
我念松楸心独苦,故知吾子不如归。
群峰雪覆已超然,绝顶宁同一色边。傥向异中能辨异,虽居偏位不成偏。
入尘直截须明要,在类还殊密造玄。欲混千差通不犯,曹山穿过髑髅前。
平生爱山看不足,支颐远望西山麓。今年身似不羁鹤,竟理飞帆挈行襆。
山中佳处推石公,俯视群峰皆婢仆。怪奇自是惊心魂,秀丽真能扑眉目。
橘林璀灿步障锦,云峦宛转屏风绿。天风不起镜流平,展尽生绡三百幅。
老僧知我非生人,炒栗煮茶频见肃。枇杷花开雪满路,点缀衣巾犹馥馥。
危桥夭矫曲洞幽,别束行縢恣探逐。洞里仙人不我瞋,遍启窗棂驱蝙蝠。
数堆石髓堪采吃,味美胜餐玄圃玉。从今解笑嵇叔夜,俗骨尘缘无此福。
归来恍惚梦中游,欲记旋忘什五六。明春约君共长往,拂石更题招隐曲。
四海九州,如一戯具。
运之失机,人与俱仆。
嗟世小儿,坐旁窥观。
拟指其手,目动心寒。
伟兹邺侯,把握是器。
南西北东,唯所欲置。
先捣范阳,困贼两河。
远猷不施,遗孽遂多。
藉其余智,指令李郭。
尚洗甲兵,二都清廓。
再造有唐,如汉子房。
留封亦谢,高卧嵩阳。
老居上宰,前星嵲屼。
诚动昏庸,阴销篡夺。
寒暑迭运,今三百年。
岩岩英风,俨若在前。
我思古人,心焉密勿。
伟兹邺侯,才不世出。