人道人生会晤易,我道人生会晤难。一代人才能有几,百年心事总相关。
仰高峰下冰霜肃,芗水溪头风月閒。却念同胞多赤子,家书谁与报平安。
妾本怀春女,春愁不自任。迷魂随凤客,娇思入琴心。托援交情重,当垆酌意深。谁家有夫婿,作赋得黄金。
暂入松门拜祖师,殷勤再读塔前碑。
回头忽向寻阳使,太守如今是惠持。
不用端溪割紫云,铸来壮士铁心存。一方自出炉锤巧,百鍊原无斧凿痕。
金气冷涵池水润,土花腥蚀墨烟昏。坚刚千古难磨了,谁为扶桑赋晓暾。
雁影横空,触忤情怀难说。记西窗、匆匆话别。盈盈秋水,渺行舟如叶。
剩凝眸、暮云千叠。
虚堂帘卷,不奈雨丝初歇。听蛩声、离心百结。年来憔悴,最深秋时节。
待归期、早梅如雪。
细观才满一轮月,静坐能销万古心。
莫向洪炉烘醉客,只宜清夜定禅林。
我祖居邺地,邺人识文星。此地星已落,兼无古时城。
古风既无根,千载难重生。空留建安书,传说七子名。
贱子生桂州,桂州山水清。自觉心貌古,兼合古人情。
因为二雅诗,出语有性灵。持来向长安,时得长者惊。
芝草不为瑞,还共木叶零。恨如辙中土,终岁填不平。
吾宗戴豸冠,忽然入西京。怜其羽翼单,抚若亲弟兄。
松根已坚牢,松叶岂不荣。言罢眼无泪,心中如酒酲。
汴宋南迁社稷忧,忠魂应念国包羞。钱塘千载英雄恨,古木残阳掩暮秋。
倦紫酣红总未醒,暗薰芳泪滴无声。罗帏隐绣迷春色,绮縠笼香护晓晴。
薄暝枝头留睡蝶,轻阴树底咽啼莺。东风卷到阑干曲,半湿游丝舞不成。
远度闽关为省兄,相逢尤胜会彭城。夜床风雨愁何在,春草池塘梦又生。
鸿雁无书劳北望,骊驹有曲壮南行。从来手足天伦重,落日分携各怆情。