寥泬晴空海外天,清斋兰菊共幽妍。身辞故国输秋燕,病入西风感暮蝉。
对酒那知蛮曲误,逢场肯厌烛花偏。黄茆屋底宵如岁,愿废先生半枕眠。
守岁儿童语笑频,老翁醉拥地炉春。
欠伸起唤梅花说,明日平头五十人。
日月跳丸岁又除,书生作计太迂疏。
也知穷鬼难驱逐,郁垒神荼莫用渠。
柳台梅巷锁春晴,酒思灯光负赏心。听彻宣和太平曲,独看明月到更深。
燃灯朝复夕,渐作长年身。
紫阁(gé)未归日,青门又见春。
掩关寒过尽,开定草生新。
自有林中趣,谁惊岁去频。
从早到晚都点着灯火,肉体逐渐年长。
还没从紫阁回归,就又要投入青门了。
坐关不觉寒冷的天气都已过尽,开定的时候都长出了新草。
心中自然有在禅林的乐趣,谁会对一年的过去而惊讶呢。
长年:即年长,年龄增大。《韩非子奸劫弑臣》虽长年而美材。
紫阁:仙人或隐士的居所。青门:泛指隐退之处。沉砺《感怀》息影青门学种瓜。
掩关:又叫坐关,为佛教徒闭门静坐,以求觉悟的一种修行方式,时间往往较长。开定:指结束坐关行为。
林:应指禅林,即寺院。
老我不堪位置,归来久混渔樵。忽然珠玉在侧,见之令人意消。
促织灯下吟,灯光冷于水。乡魂坐中去,倚壁身如死。求名为骨肉,骨肉万馀里。富贵在何时,离别今如此。出门长叹息,月白西风起。
立马行歌隘市门,卖薪携子出前村。声翻宝界金鳌动,光夺琼楼玉兔昏。
守舍呻吟宜老病,通宵奔走付儿孙。潘郎岂是无情思,点检霜髭愧绿尊。
北渚水初落,天涯秋已分。那知今夜月,各照一方云。
关塞渺无极,商声不可闻。蓟门风雪早,况瘁剧思君。
灯前清泪落衣间,守岁分为客是闲。
老母今春年七十,寿觞争忍对慈颜。