鬼鸟、鬼鸟声何悲,非鸦、非鹏又非鸱;何处飞来宿村树,晨昏噪聒不暂移。
忽复飞入病人屋,跳跃庭中啾啾哭;病人扶向堂前看,张嘴直欲啄其肉。
群将矢石驱逐之,宛转回翔无觳觫;假口神巫说冤情,举家惊呼故婢名。
鬼鸟应声前相讶,似诉胸中大不平;病人惶恐对鸟祝:我愿戒杀尔超生。
鬼鸟飞去只三日,病人残喘奄奄毕;知是冤魂怨恨深,拽赴冥司仔细质。
年来人命轻鸿毛,动遭磔剁如牲牢;安得化成鬼鸟千万亿,声声叫止杀人刀!
玉勒雕鞍燕北春,閒愁空自惜芳尘。杨花入户还飞去,应笑虚帏翠被新。
中夜有所思,所思君不知。春风吹蔓草,秋风摧霜枝。
所以别离人,悠悠负心期。别离非所惜,年华难再得。
只恐君来时,妾已无颜色。
无言情脉脉,美人久相隔。
道阻修且长,春草几番碧。
凤钗冷鬓云,鸾镜轻云羃。
昔为比翼鸟,今作孤飞翮。
愁绝寄郎衣,腰瘦裁宜窄。
凤帏晓起鬓{上髟下龙}松,枕肉初生酒晕红。
一把柳丝挪在手,沉吟无语对春风。
达晓寝衣冷,开帷霜露凝。风吹昨夜泪,一片枕前冰。
梧桐叶叶生凉秋,燕山早寒已知遒。
则则力力叹不休,堂前月光使人愁。
停针罢线泪沾裳,朔风渐高天雨霜。
妾忧欲死幸未死,未死犹堪寄衣去。
阿母带儿出,儿行自回皇。儿不倦行路,遣儿心内伤。
问儿何所伤,儿语不敢详。将儿雇织作,不忍织鸳鸯。
湘江江上楼,有妇弹箜篌。试弦一再弹,迟迟声且柔。
情繁指转急,曲长心难收。一曲未及终,泪下如迸流。
忆昔始学时,昼夜为淹留。拟将知音托,百年叙绸缪。
谁谓知音者,如何事远游。朱颜能几度,青阳倏五周。
遗谱不复理,疏弦已终投。所思在天涯,望望江上舟。
东风昨夜至,春光满汀洲。强整昔时欢,徒增今日愁。
愿因东风翔,吹落古交州。夫婿马上回,闻之应白头。
露发坐清夕,商飙生夜凉。穷愁衣带缓,假寐梦魂长。
宇下鸣虫聒,天边归雁忙。孤云傍南斗,永夜一相望。