国赋有常计,计者岂不贤。
日夜疲精神,自鉴膏火前。
新春力有余,锄荒东相偏。
垒土以起榭,掘沼以秧莲。
竹柏为冬荣,桃李为春妍。
役使吴楚艘,来泊常流连。
下江忘其险,入漕忘其邅。
许公作此意,吾亦见其权。
不独利於己,愿书棠树篇。
十年历遍人间事,却绕新花认故丛。
南北此身知几日,山川长在泪痕中。
病夫毛骨日凋槁,愁见米盐惟醉倒。
忽传骚客赋寒梅,感物伤春同懊恼。
江边不识朔风劲,墙头亦有南枝早。
未开素质夜先明,半落清香春更好。
邻家小妇学闲媚,靓妆惟有长眉扫。
孤芳已与飞霰竞,结子仍先百花老。
苦遭横笛乳飞英,不见游人醉芳草。
可怜物性空自知,羞作繁华助芒昊。
卧薪终夜泣孤臣,落月飞霜几度春。能使姑苏聚麋鹿,谁知却是浣纱人。
使君清鉴彻秋毫,误识山鸡比凤毛。闭户吟鸢惭我拙,入门下马让公豪。
文章竟作雕虫技,岁月能消继晷膏。见说诗坛高数仞,空将目力送刘曹。
门里青山门外溪,杖头刚与白云齐。不因老衲能偏好,那得长年此共栖。
抱病高眠随日暮,閒吟独步过峰西。人生只此真堪老,况有松花共鸟啼。
世间相传墨薮书,五十六种名目奇。中有岐阳石鼓迹,籀文千载存风规。
周道中兴震威武,五年巡狩修上仪。诸侯剑佩纷随逐,车如流水马飙驰。
春蒐肃奉禽荒戒,告庙还镌金石辞。从官振彩銮山骨,琢成十数加劂剞。
状如天上落星石,剖割混沌光陆离。雅颂之间格韵古,尊彝并列款识施。
千年枯石经虫啄,百丈断厓蟠蛟螭。务光初翻到薤日,神禹手凿岣嵝时。
数行剥落不成字,遗珠碎玉成逸诗。子云虽老应不解,仲尼删后赏者谁。
嗟嗟秦人扫王迹,儒者六秇皆凌夷。隶文一起籀文废,俗趋简便真难支。
邹峄之罘俄歇灭,阳米犹自尊相斯。神呵鬼护石鼓在,三代典型良可推。
吾闻吏部希古道,一代山斗称宗师。绮靡馀习混雅正,眼见槌碎淮西碑。
以兹感慨扣石鼓,恰如三掺声欢悲。寄言同学鸿都子,共挽文章八代衰。
三月江南暖尚微,雨馀草色故菲菲。野棠自发真娘墓,烽火犹连道士矶。
谩说尚方封事少,未闻南国羽书稀。何人得似秦文学,小阁褰帘看燕飞。
江南春尽子规啼,愁里看花思转迷。乳燕定巢当户语,断虹截雨傍江低。
斩鲸政欲提三尺,簪笔何由侍两闺。满眼干戈连海岱,置身安得月中梯。
江心浮玉郁嵯峨,上下楼台浸碧波。万古乾坤劳砥柱,四围冰雪涌青螺。
人登绝顶天应近,僧住幽厓地不多。古鉴堂前独吟眺,数声啼鸟隔烟萝。