何处堪投宿,连衣枕白沙。中宵霜似箭,一夜泪如麻。
掷石投山鬼,穿林起乱鸦。髑髅常伴饮,谁畏盏中蛇。
青田之野孕灵姿,胎化仙禽种自奇。暂游小泽离江海,旋掩云罗遂见羁。
临风未铩淩霄翅,作玩人间亦偶尔。稻粱虽重肯怀恩,延伫阶墀顿脩趾。
相怜不用卫轩乘,回首辽城路杳冥。喜有开笼当夜月,何妨轩举振脩翎。
横空一叫声嘹唳,四望苍茫失洲屿。顾影时追旧侣群,闻声还认主人语。
主人负质水仙灵,王子曾传相鹤经。他日吹笙缑氏岭,跨尔烟霞物外行。
南岩望北峡,双掌擘芙蓉。一自禺阳去,长教鸟篆封。
开山今日事,采药异时逢。坐久尘心洗,遥闻隔寺钟。
莫邪三尺照人寒,试与挑灯仔细看。
且挂空斋作琴伴,未须携去斩楼兰。
兴发英山秋思催,船邀石丈访云隈。当杯满壁岩峦气,似带江声送雨来。
声价空论十斛珠,羊车竟自返璠瑜。花飞尚作随风飐,莺去犹闻隔谷呼。
叔宝祇应为小友,仲卿原不是人奴。钟情自古招閒妒,图扇风流一例无。
不爱匀黄不染丹,生来偏喜近豪端。只因久惯拈花后,落剪依然气似兰。
晓起问赤壁,挂帆江气凉。春条隔堤蔼,危堞竟山长。
雨里过樊口,云中别武昌。无由访陈迹,烟水但茫茫。
汝何者物,小而轻盈,妁约悠扬。朋从寡畏,缃衣绀裳。
或翠其衿,或朱而黄。嬉戏长莪,窈窕水旁。餐膏浴滋,饮露吞香。
才不我知,谋宁自臧。儿童朴美,姬媵怜伤。豆卿子卿,娘子豆娘。
百卉陨零,北风雨霜。弱不敌威,蚱蜢同戕。肃肃鸿鹄,云海翱翔。
哕哕者凤,览辉梧冈。微末之虫,何劳短长。
春风徘徊来何时,花光还破小桃枝。
不因出城见花树,春到人间殊不知。
昔年逢花便买酒,看花走马犹嫌迟。
花傍不醉不肯去,醉到春归花已飞。
谁怜官绂少风味,入春未拈金酒卮。
岂惟花少醉亦少,当时故人今更稀。