二月犹北风,天阴雪冥冥。寥落一室中,怅然惭百龄。
苦愁正如此,门柳复青青。
惠连发清兴,袁安念高卧。余故非斯人,为性兼懒惰。
赖兹尊中酒,终日聊自过。
濛濛洒平陆,淅沥至幽居。且喜润群物,焉能悲斗储。
故交久不见,鸟雀投吾庐。
孰云久闲旷,本自保知寡。穷巷独无成,春条只盈把。
安能羡鹏举,且欲歌牛下。乃知古时人,亦有如我者。
伤怀同客处,病眼却花朝。草嫩侵沙短,冰轻著雨消。
风光知可爱,容发不相饶。早晚丹丘去,飞书肯见招。
华屋非所安,忆我三间茅。闭关傲初寒,坐听风雨交。
灯火微黯淡,松篁杂萧梢。一枝寄宿鸟,自许无倾巢。
我非乘桴翁,讵敢辞系匏。朅来亦何事,大似从僧包。
忽闻报严更,鼓钟乱钲铙。慨然念故栖,此地宁久抛。
君知芥舟微,但可浮杯坳。去矣无更疑,作诗聊自嘲。
刘氏磐石宗,略分天下半。斯文独更生,落落分族冠。
探书到千古,极意在理乱。故宜萧长倩,忧国共长算。
我怀崇兰君,多学真一贯。束发踵癯儒,长檠媚空案。
胸中行秘书,领略能默断。埋光久不暴,玉石终自判。
中年立周行,杞梓见脩干。雍容视出处,未可亟招唤。
坐令护都水,不特美先汉。荷囊侍丹扆,正讶归稍缓。
何为弃天闲,一往谢羁绊。黄垆闭白玉,万事风雨散。
讣来为失声,涕落伤老伴。孰知锦囊心,无复银钩腕。
柯山渺何许,日月忽已换。平生浑金质,反覆要熟看。
至宝琢寒泓,谁能抚遗玩。尚有千字碑,临风寄长叹。
云点行人鬓,相看尽是翁。檐流翻作雨,衫薄尚禁风。
欲混鹅毛白,休迷鹤顶红。梅花惊大晚,春老北枝空。
竹炉火冷砚生冰,童子贪眠唤不应。夜静空山人语寂,一窗风雪打吟灯。
文心若流水,千古道犹真。习坎冰停处,虚坛瀣露新。
常忧绠素断,已觉甃花湮。莫照墙东影,三年未许人。
六出花飞春满原,孤根香动月当门。冷凝玉蕊初飞白,冻折琼枝欲断魂。
授简梁园催泛蚁,停鞭庾岭倦听猿。思君不见年将暮,回首相看雪正繁。
片片知何似,无根零乱花。任随飞到处,不拣是谁家。
缝密天如翳,擎深树半斜。城中新酒贵,羁旅若为赊。
天花一夜泄春机,飞坠人间片片奇。
有色有光欺柳絮,无声无臭点梅枝。
纵横万舞风回处,表里双清月霁时。
此景惟诗可摹写,却怜老去不工诗。