人道苍苍便是天,我言天不在苍天。寸心显赫私难隐,五性圆融善本全。
傅说岩居登宰辅,颜渊庙食著仁贤。但令俯仰长无愧,须信吾身自有天。
开怀尊俎笑谈倾,未暇论文君已行。富贵涂亨渠易致,诗篇韵险我难赓。
已成倾盖金兰友,安用沾襟儿女情。准拟秋深近归骑,一尊浊酒远相迎。
寒林日薄井波平,人去犹闻太息声。楚庙欲呼天再问,湘流空吊水无情。
儒生首出通时务,年少群惊压老成。百世为君犹洒泪,奇才何况并时生。
竿摩辙乱逼西迁,琐尾流离倏一年。奉母蒙尘犹在郑,迎王望雨待归燕。
诸侯香草方毡幕,西母蟠桃又绮筵。举首长安知日近,肯留河上再迁延。
山月溪云思有馀,岭猿沙鸟静相於。
閒中物象都收敛,别后诗才愈发舒。
拟就邻翁沽竹叶,直邀野令走篮舆。
提壶漫叫无凭准,一醉春风莫误予。
雕轩画室吴僧居,花草禽鱼屏面集。
岂如萧爽大士堂,雪山数尺平头立。
满斋虚白已自生,隔坐纷华不容入。
霜毫一扫都无痕,独有淋漓粉光湿。
好丹世上空纭纭,趣与师同百无十。
常时吟客惟我来,共爱此屏微静翕。
目睛难驻手试扪,指下琉璃无寸涩。
愿乘醉笔留几行,为写高僧白云什。
相逢哆落木,此别叹流萤。偃蹇羞郎署,饥寒逐客星。
帘光摇竹翠,江雨带帆青。归日吾能待,新诗满敬亭。