驽钝何能报主恩,青山了却旧閒身。敢云薄命捐中道,转忆成言望美人。
佩拟兰芳犹自惜,媒同鸠拙可相亲。多情却顾沧江伴,笑与风前采白蘋。
眇叹属辰移,端忧临岁永。久惭入汉客,每愧遵河影。
仙羽诚不退,蓬襟良未整。谁谓无正心,大陵有霜颖。
故垒经行按旧图,功高耿邓想宏谟。长驱敢死三千士,大捷先书廿八都。
刀剑于今变牛犊,穴巢终古绝狼貙。后人枉说书能读,愧煞龙钟作腐儒。
窗纸风偏透,衾裯冷不胜。欹枕挑灯诗又成。听。更鼓最无凭。
同云暝。檐花滴到明。
金陵劳劳送客堂,蔓草离离生道旁。
古情不尽东流水,此地悲风愁白杨。
我乘素舸(gě)同康乐,朗咏清川飞夜霜。
昔闻牛渚(zhǔ)吟五章,今来何谢袁家郎。
苦竹寒声动秋月,独宿空帘归梦长。
金陵之南有一座送客的劳劳亭,亭边道旁长满了离离的野草。
自古以来,别情不如长江东流之水,再加上此地的白杨悲风,更伤人情。
我像谢灵运一样缘流乘素舸,清霜之夜在长江的清流上朗咏。
曾闻昔日的袁虎在牛渚之下咏诗,被谢尚宠遇,而今我之诗才不在袁家郎之下。
而今所遇唯有苦竹寒声动秋月而已,可惜没有知音,只好空船独宿寄情于归梦之中。
离离:草盛貌。
悲风愁白杨:《古诗》:“白杨多悲风,萧萧愁杀人。”
素舸:不加装饰的船。康乐:即谢灵运,以其袭封康乐公,故世称谢康乐。朗:声音清晰响亮。川:指长江。
牛渚:即今安徽马鞍山采石矶。五章:五首诗。袁家郎:指袁宏,字虎。晋人。
苦竹:王云:竹有淡竹苦竹二种,其茎叶不异,其笋味有别,以其笋味之苦淡而名。帘:指船窗帘。
名岩拟共花时见,渺渺芝田空复情。绣斧春当霄汉立,彩帆今傍斗牛行。
南州烟水还徐稚,京洛风云逐马卿。日暮沧江相失后,可无献纳慰平生。
自到山阳不许辞,高斋日夜有佳期。管弦正合看书院,
语笑方酣各咏诗。银汉雪晴褰翠幕,清淮月影落金卮。
洛阳归客明朝去,容趁城东花发时。
远谪年犹少,初归鬓已衰。
门闲故吏去,室静老僧期。
不见蜘蛛集,频为佝偻欺。
颖微囊未出,寒甚谷难吹。
濩落唯心在,平生有己知。
商歌夜深后,听者竟为谁。
我当年被贬他乡的时候尚且还年轻,刚刚归来故乡之时两鬓已经斑白。
我的门庭已经稀落,以前服侍我的老部下都已经离去,屋子里幽静安定,这种情况正是我这老僧所期待的。
我没有看到屋中有蜘蛛聚集的吉祥的迹象,而我的身体却频频被这佝偻病所欺扰。
针尖已经不再锋利,却还没有出口袋,天气十分严寒,即使邹衍吹律也不能“暖气寒谷”。
我沦落失意但内心仍在,一生中也有几个知己。
在夜深之后唱起商歌,听的人又会有谁呢?
颖囊未出:比喻才华未得显露或施展。
濩落:沦落失意。
雪坪生夏寒,奇胜吾斋甲。下临无尽溪,上有太古峡。
崖悬乔木翳,磴近危栏夹。谷响易聚空,江光未迷眨。
苔黏平作簟,薄积凹胜擖。曲几滑可凭,窊尊酽宜呷。
摊书床撤桄,烧茗灰成劫。仙留赌弈枰,天设眠琴匣。
千模从意造,群窞谁爪掐?想当春雨后,侧足奔流狎。
河水泻吕梁,横绝不可闸。洎乎秋月夜,列坐微风洽。
桂子落天坛,馨发那由箑?寂顽见佛性,夷坦息世乏。
鸟飞恋其巢,兽逸宁思柙?醉当卧陶石,游或荷刘锸。
雪坪生夏寒,槃涧盟须歃。
碧涧去年会,与师三两人。今来见题壁,师已是前身。
芰叶迎僧夏,杨花度俗春。空将数行泪,洒遍塔中尘。