古寺空山里,重来感废兴。寻溪迷蔓草,攀壑藉危藤。
绕树多寒鹊,燃灯止病僧。独怜青嶂外,犹见白云层。
舞似前溪歌似秦,绮罗秋夜不胜春。可怜明月能留客,却笑桃花解误人。
梅雨淹时久,桑阴拂夏长。乍窥黄鸟换,断扫绿苔荒。
幻迹非园客,齐心似药王。朝来观物后,失养悟嵇康。
野寺随林建,幽扉面水开。上方今夜月,千里故乡台。
酒为闻鸡散,帆应逐雁回。佳期迷后会,含意问如来。
坐忆襄阳守,音书汉口来。遥心凭梦达,愁绪与缄开。
草绿燕公署,花飞山简杯。更闻风景日,骑马岘山回。
妾自当年远嫁君,相随万里莫离分。那能割断东南水,化作同飞西北云。
石磴千盘上马鞍,始知鸟道未为难。此身已作图南翼,犹指云霄向北看。
栋宇开灵岳,池台隐废宫。已看尘劫远,犹想霸图雄。
野霁呈秋色,涛喧见晚风。从知挂帆意,遥在五湖东。
林深堪驻马,鸟宿不惊凫。坐遣花间月,慇勤上玉壶。
故园献寿亲能健,春夜开筵兴不违。两地离怀人惜别,暂时欢赏客忘归。
醉听锦瑟歌犹度,仰视银河落渐微。今夕月明江上路,烟波回首泪沾衣。