幸存万死一吟身,燕赏良时岂厌频。开到栋花风乍暖,啼残桑扈雨辞春。
清樽偏解欹愁客,短发空惭对故人。经此乱离今得见,论情便觉转相亲。
飒飒秋风落叶深,辘轳寒甃带哀音。李侯疮癣君能疗,老我柴门独捧心。
曳杖东篱下,层峦列环岫。南山如有情,青翠俯相就。
松桂二老苍,烟霏乍无有。孤云屡出奇,群峰竞呈秀。
图彩写晴岚,琴音漱寒溜。采采黄金英,芳香满衣袖。
一夜东风急,南枝数片残。何人吹玉笛,独自倚朱阑。
落地鱼鳞薄,寻香蝶梦寒。醉眠花树下,偏得寿阳欢。
不必论清白,犹怀度暗香。无人知此意,月色正昏黄。
汴河千里雁南飞,吴下孤帆又北。归竹素残编无世味,蒯缑孤剑有星辉。
岧峣使节弓旌近,迤逦神州草木稀。想见琼轩恭对日,黄金台上雪霏霏。
眷此龙伯国,湖江白漫漫。路出洲渚上,天垂葭苇端。
林树茂清樾,浪花浮碧澜。烟消栋宇出,露下场圃宽。
渔师自绳擉,农老仍衣冠。隐侯有令德,篯铿富清欢。
跫音喜人至,戟手劝客餐。酒行鹤献舞,饮具鱼横盘。
自称礼法野,所贵人情安。江山岁欲暮,风露日以寒。
兰佩香久歇,蒯缑铗空弹。怀君不暂置,于世何所干?
明发当复来,寿杯为子乾。
姬虞山,黄大痴,鹑衣垢面白发垂。愤投南山,或鼓袒禓。
勇饥驱东阁,肯为儿女资。不惮北游行万里,归来画山复画水。
荆关复生亦退避。独有北苑董营丘,李放出头差可耳。
颜仙种术茅公山,喜得此卷开心颜。句曲千岩万壑纵深秀,何似卷舒只在咫尺间?
手分云汉下天津,一洗江淮战伐尘。紫气独行周柱史,白衣谁识李山人。
铺陈礼乐三千字,保障东南亿万民。戡定成功在今日,未容归卧五湖春。
满目风尘秪自怜,轻装已办有行缠。也知避乱依城郭,更欲移家傍渚田。
紫步于今无士马,沧溟何处有神仙。桃源只在人间世,还许渔郎放钓船。