帝王言道不言书,况复时丁板荡馀。偶效右军书七月,中原王业定何如。
山中日日雨,松竹早知秋。清响自深夜,逸人无远愁。
窗虚闻叶落,林暗见萤流。对景因怀杜,江村事事幽。
片片随风整复斜,飘来老鬓觉添华。
江山不夜月千里,天地无私玉万象。
远岸未春飞柳絮,前村破晓压梅花。
羔羊金帐应粗俗,自掬水泉煮石茶。
积雪凝冬瑞,群情兆岁登。洞门沦径隧,宫瓦失觚棱。
烟火江村猎,寒澌野水罾。殊方兼久病,高卧竟何能。
夷齐圣之清,天地钟间气。仁哉让国心,忠矣谏伐意。
首阳虽饿死,万古终无愧。俯仰怀高风,吁嗟劝来世。
一夜天花满世间,群峰失却翠云鬟。何由骑得仙家鹤,看遍东南万玉山。
四皓居商山,名声满天下。一出定汉储,仍作肥遁者。
谷中有芝草,门外无车马。俯仰思古人,富贵视土苴。
学士才名半滑稽,沧浪歌里得新知。静思金马门前直,那似芦花被底时?
梦与朝云行处近,醉从江月到来迟。风流满纸龙蛇字,传遍梁山是此诗。