试听《白头吟》,慢饮尊中酒。古来悲白头,人情苦难久。
结发为夫妻,百年期白首。容颜衰落相弃捐,何况君臣与朋友。
汉高宽大主,萧何开国功。谗言一以入,几死天狱中。
陈馀与张耳,刎颈同生死。一朝争相印,雠雠世无比。
周文吕望不再见,管鲍结交宁复闻。玄德孔明若鱼水,胶漆孰如雷与陈。
斯人自此一以少,今世求之更无有。谈笑寻戈矛,那能托身后。
听我歌,歌《白头》。劝君饮,君莫愁。日月有时而剥蚀,世态谁能终不易。
提壶公,向何方,止公勿渡公欲行。妇人之言公不信,蛟螭纵横河水黄。
从公死,入河水,千载同作河中鬼。
薰风萧萧,黄流浑浑。上无舟与梁,下有鼍与鼋。劝公无渡河,骇浪□吐吞。
惜君只欲留,何不听妾言。东趋沧海渚,西极昆仑源。
浩浩无际流,何处招郎魂?公无渡河,为郎载歌。往者已矣来者多,歌兮歌兮奈若何!
万里同晴八月秋,耆英想像洛中游。相逢笔底翻三峡,共诧人间有十洲。
舞袖卷回云又过,禁钟催散月还留。将诗酬酒吾何敢,早已输公第一筹。
何处好杨柳,攀条赠远行。花飞渡江水,客醉蹋歌声。
秋色彫榆塞,春阴接凤城。一枝不敢折,为近亚夫营。
丈夫不爱死,成仁心所安。殒身苟无故,哀哉徒自残。
水能杀人人共知,公独茫然狂以痴。黄河渺渺无津涯,乃欲绝流而渡之。
公也溺死人谁悲,世路如何,险恶实多?平地倏忽,滔天风波。
利淫欲饵,孰知其佗?不见不闻,纵横网罗。固不必如公之痴,可揕以鱼中之铍,亦不必如公之狂,可禽以伏甲之觞。
眼前言笑百媚出,宁知兵刃罗心肠。公无渡河河无津,箜篌一曲愁杀人。
杨白花飞愁杀人,美人如华不胜春。
锦鞯驮起双凤缕,黄门挟飞五花云。
白日雷霆夹城道,乐游园里春正好。
就中小姊最娇强,雌雄双飞观者恼。
瑶池斗草碧云移,草青草歇春不知。
黄裙有恨随春水,椒房青蝇何处起。
君不见翠羽飕飕帐一空,东方蝃蝀缠紫宫。
楚汉英雄今寂寞,两城相倚旧封疆(jiāng)。
荒台落日酣(hān)红叶,古墓秋风老白杨。
岂是有为增感慨?便令无事亦凄凉。
徘徊望尽东南地,芦苇萧萧野水黄。
战败的楚王、战胜的汉王都被雨吹风打去,寂寞无声,只留下两座空城相互倚靠。
荒台破败,落日映照,使叶子红色更加浓重、枯深;古墓荒凉,秋风萧瑟,使白杨更加苍老、无力。
难道只是那些志在建功立业的有为者徒生感慨,就是那些无意功名的无事者也会生出岁月无情、功名成土的感慨和凄凉。
我犹豫徘徊,心潮起伏,不禁升起了对远在东南故乡的思念,却只看到了萧萧的芦苇和黄浊的河水。
楚汉两城:项羽和刘邦历久对峙之地,现今河南荥泽县西南的广武山。东广武城为楚王所筑,西广武城为楚王所筑。
驿卒争鸣鼓,舟人喜下桅。依然今日到,却似去年回。
岸黑秋涛缩,川红夕照开。君恩忘险阻,不觉畏途来。
锦织回文织过秋,千丝万缕织成愁。停梭心口私相问,谁在淩烟阁上头。