折梅江上赠人行,此是东风第一程。从此不须凭驿使,看花直到豫章城。
明月招春魄,移痕上小窗。暗香浮枕簟,乘兴灭银釭。
水浊不见石,云深欲无山。利欲酷似之,翳彼方寸间。
年来名利嗟已矣,如云过山石沈水底。不似庄生形槁木,心死灰,又不如瞿昙氏,面壁九年身不起。
物来自解鉴妍丑,事至常思见非是。始知至静可观动,是非妍丑皆从彼。
静中有乐我素谙,字我静能斯不愧。春花灿烂秋叶零,岁月奔驰老将至。
静能静能可若何,归全须究曾参旨。
绛彩酣春色,娇香腻午风。谁云蜀江浪,不与武陵通。
度朔千年在,玄都一夜空。妆台意无尽,馀恨满青铜。
赤阑桥下记停桡,细雨菰蒲响暮潮。说与行人莫回首,故宫烟柳正萧萧。
怪底浮云翳碧空,千山秋色入溟濛。何当一扫群阴尽,坐看东方片日红。
角声吹起满城雪,北风萧萧嘶小驖。银瓶细溜蒲萄热,三叠歌残人欲别。
长安西去山嵯峨,野旷春浓诗思多。县深花拂琴丝和,小吏呼筹衙又过。
莫忘都门送时节,杨柳枝寒不堪折。
日入柳风息,月上花露多。
东轩颇幽敞,夜静时一过。
鸟散庭中树,虫鸣阶下莎。
北斗何低昂,疏星没横河。
独赏谁晤语,感慨成悲歌。
怀哉岩桂台,邈在姑山阿。
策杖江皋每独行,园林二月未闻莺。
红尘陌上应千尺,白发春来又几茎。
自分才疏甘屏迹,久判人弃任浮萍。
汉庭亦有中常侍,安得才如马长卿。
去岁清明花簇檐,今年寒食尚凝严。往来忙煞蜂儿翅,偷采崖花酿蜜甜。